Sznaucer miniaturowy

Redakcja DinoAnimals.pl4 lutego 2014

Rasy psów – Sznaucer miniaturowy

Długa broda niczym u tolkienowskiego Gandalfa czyni z niego psa pełnego powagi i mądrości. Charakterologicznie sznaucer miniaturowy przypomina jednak swych większych krewnych, wyróżniając się energicznością, ale i czujnością w stosunku do otoczenia.

Klasyfikacja FCI

Grupa 2: pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła
Sekcja 1.1: pinczery
Typ dogowaty
Nie podlega próbom pracy

Historia rasy

Najwcześniejsze zapisy dotyczące sznaucera średniego pochodzą z Niemiec, z końca wieku XIX. Pierwotnie hodowano je do roli pasterzy, obrońców i szczurołapów. Z biegiem czasu rolnicy rozpoczęli hodowlę pomniejszonych sznaucerów przeznaczonych głównie do tępienia gryzoni. Aby to osiągnąć, krzyżowano je z pinczerem małpim i pudlem. Pierwszy odnotowany sznaucer miniaturowy pojawił się w 1888 roku, a pierwsza wystawa z ich udziałem miała miejsce w 1899 r.

AKC zaakceptowało nową rasę w 1926 r., a 2 lata potem wprowadzono ją do USA. Na początku nosiły nazwę pinczerów szorstkowłosych. UK Kennel Club zarejestrowało je w 1948 r.

Charakterystyka

Wygląd

Sylwetka sznaucera miniaturowego jest kwadratowa, a sierść posiada dwie warstwy: szorstki włos okrywowy i miękki podszerstek. Strzyżony na wystawy pies ma bardzo krótką sierść na tułowiu, natomiast na uszach, nogach, brzuchu i pysku pozostaje długa, nadając psu „starczego” wyglądu. W umaszczeniu dominuje czerń, pieprz i sól (jasne i ciemne/pieprzowe, przenikające się szarości), czarno-srebrny oraz biel.

Charakteryzują się prostokątną głową o krzaczastej brodzie, wąsach i brwiach, w pysku widoczne są zęby tworzące zgryz nożycowy. Oczy są owalne i ciemne, uszy w kształcie litery „V”, wiszące, wysoko ulokowane na głowie, skierowane ku przodowi; gdy są przycięte, sterczą. Ogon naturalnie cienki i krótki, ale można go przycinać w krajach, którego tego nie zakazują. Przednie nogi proste i sztywne, łapy krótkie, zaokrąglone (tzw. kocie).

Północnoamerykański biały sznaucer – kontrowersje

Biały sznaucer to jedna z czterech odmian kolorystycznych w obrębie rasy sznaucera miniaturowego, uznana obecnie przez FCI, mimo to nie jest ona dopuszczona do pokazów psów rasowych przez AKC (American Kennel Club) i CKC (Canadian Kennel Club).

Spór opiera się na niedomówieniach związanych z pochodzeniem tego niezwykłego ubarwienia, nie wiadomo bowiem, czy została ona zapisana w genach przodków czy była wynikiem zmian zachodzących w czasie selektywnej hodowli. Ponieważ w pozostałych dwóch typach sznaucera biała sierść nie jest akceptowana, wg tradycyjnych niemieckich standardów umaszczenie w tym kolorze również nie zostało uznane za kolor wystawowy.

Temperament

AKC opisuje sznaucery miniaturowe jako czujne i pełne werwy, ale posłuszne, przyjazne, inteligentne i chętne do pomocy. Nigdy nie powinny przejawiać agresji, ani zbytniej nieśmiałości. Zazwyczaj są łatwe w ułożeniu, a dobrze wychowane stają się doskonałymi strażnikami z dosyć silnym instynktem terytorialnym, choć skłonne są bardziej do szczekania niż gryzienia intruza. W stosunku do obcych zdystansowane, ale kiedy właściciel powita gościa, również pies staje się wobec niego przyjazny.

Sznaucery lubią zabawę i różne formy aktywności, ponieważ dysponują dużymi zapasami energii. Łatwo może się znudzić monotonnymi zadaniami, a znudzony sznaucer jest w stanie sam wymyślić sobie „zabawę”, która dla właściciela nie zawsze okazuje się zabawna…

Psy tej rasy biorą udział w agility, testach posłuszeństwa i tropienia (poszukiwanie obiektu za pomocą węchu), flyball i pokazach walorów fizycznych. Z powodu silnego instynktu łowczego, często atakują małe zwierzęta, np. ptaki, węże i gryzonie. Wiele z nich widzi ofiarę w kotach domowych, ale można temu zaradzić poprzez szkolenie lub wychowywanie psa z mruczkiem.

Pielęgnacja

Sznaucery są obcinane w sposób, który stał się ich znakiem rozpoznawczym. Sierść wymaga regularnej pielęgnacji przez czyszczenie lub obcinanie. Pierwszy sposób ma za zadanie usunięcie obumarłych włosów i naskórka – proces należy do praco- i czasochłonnych.

Wiele sznaucerów domowych (niewystawowych) ma regularnie obcinaną sierść za pomocą golarki, dzięki czemu nie traci ona na miękkości i połysku. Wszystkie rasy sznaucerów posiadają charakterystyczną brodę stworzoną z włosów wokół nosa. Jeśli jednak włos jest za długi lub niepielęgnowany, matowieje i skręca się.

Kondycja zdrowotna

Badania przeprowadzone przez UK Kennel Club wykazały, że sznaucery miniaturowe dożywają średnio 12 lat, a ok. 20% osobników przekracza 15 rok życia.

Wszystkie sznaucery należą do ras nieobciążonych chorobami, ale „miniaturki” mogą cierpieć na problemy zdrowotne związane z wysokim poziomem cholesterolu. Kłopoty te obejmują hiperlipidemię, zwiększającą ryzyko wystąpienia zapalenia trzustki, choć może ono pojawić się samoistnie. W obrębie rasy dochodzi do zachorowań na cukrzycę, powstawania kamieni w pęcherzu moczowym i problemów z oczami.

Aby uniknąć większość z tych chorób, zaleca się stosowanie diety niskotłuszczowej lub całkowicie pozbawionej tłuszczu. Ponadto, u rasy występuje tendencja do powstawania guzków wypełnionych ropą, które ulokowane są zwykle na grzbiecie, ale można z nimi walczyć na wiele sposobów. Ważne, aby uszy osuszać tuż po kąpieli ze względu na ryzyko infekcji, w związku z tym wskazana jest, aby psu badać uszy co najmniej raz w roku.

Sznaucery miniaturowe są także podatne na chorobę von Willebranda (dziedziczna choroba, charakteryzująca się samoistnymi krwawieniami), powstałą w wyniku jakościowego bądź ilościowego niedoboru czynnika von Willebranda – składnika krwi, niezbędnego w procesie jej krzepnięcia i adhezji (łączenia) płytek krwi.

Szczegółowe dane i wymiary

Sznaucer miniaturowy

Wysokość w kłębie: 30 – 35 cm
Masa: 4 – 8 kg, w zależności od klasyfikacji
Długość życia: 12 – 15 lat