Park Narodowy Teodora Roosevelta (Theodore Roosevelt National Park)
Bezkresna preria i surowe wzgórza
W warunkach europejskich parki narodowe obejmują zwykle jeden charakterystyczny ekosystem. Inaczej jest w Ameryce, gdzie zwiedzając jeden park, można odnieść wrażenie, jakby znalazło się w zupełnie innych miejscach.
Park narodowy Teodora Roosevelta położony jest w USA, w stanie Dakota Północna. Obejmuje trzy różnorodne obszary, zwane Jednostką Południową i Północną oraz Elkhorn Ranch Unit. Jednostka Południowa oferuje typowe krajobrazy prerii, podczas gdy liczne, strome wzgórza Jednostki Północnej przywodzą na myśl raczej góry.
Historia
Teren, na którym obecnie znajduje się par, nie był na stałe zamieszkały z powodu surowego klimatu – długotrwałych okresów suszy latem i śnieżnych burz zimą. Jedną z nielicznych osób, które zwróciły uwagę na ten rejon, był młody nowojorski prawnik Teodor Roosevelt. Był on z zamiłowania myśliwym, ale polował z umiarem. Dlatego ze smutkiem i przerażeniem obserwował gwałtowne zmniejszanie się liczebności zwierząt. Kiedy został prezydentem, podjął energiczną walkę o ochronę przyrody – przyczynił się do utworzenia 5 parków narodowych i 51 rezerwatów.
Na pamiątkę wysiłków prezydenta już w 1947 r. utworzono Park Pamięci T. Roosevelta. Kiedy na jego terenie udało się reintrodukować bizony i stan przyrody uległ widocznej poprawie, w 1978 r. zdecydowano o utworzeniu parku narodowego nazwanego imieniem pierwszego człowieka, który docenił wartość tych terenów.
Położenie i klimat
Park narodowy T. Roosevelta położony jest z dala od autostrad. Dojazd możliwy jest dwoma szlakami komunikacyjnymi. Podróżując od strony Dakoty Południowej, dojeżdża się do parku niemal idealnie prostą, kilkusetkilometrową drogą 85, biegnącą przez sam środek prerii. Z kolei od wschodu i zachodu można dojechać drogą międzystanową IS94. Obie drogi zbiegają się w miejscowości Medora, która jest dla wielu przystankiem początkowym zwiedzania.
Park znajduje się w całości w strefie klimatu umiarkowanego ciepłego w odmianie kontynentalnej. Najchłodniejszym miesiącem jest styczeń – średnio temperatury wahają się od –18°C do –4°C. najcieplejszym jest lipiec, ze średnimi temperaturami od 12°C do 28°C. Opady są niewielkie – najwięcej jest ich w czerwcu (90,7 mm, najmniej w styczniu (8,9 mm).
Teren
O przeszłości Dakoty Północnej mówią liczne odciski pni i liści, a także szczątki skorup morskich małży i ślimaków, a także żółwi i krokodyli. Jeszcze 60 mln lat temu tereny te przykryte były morzem, które wycofało się, ustępując miejsca rozległej równinie porośniętej lasem iglastym. Klimat był tu wilgotny i gorący. Przez miliony lat docierały tutaj osady z Gór Skalistych – powstały naprzemienne warstwy piaskowców i iłów.
Na krajobraz Dakoty Płn. miały też wpływ wybuchy wulkanów. Popiół wulkaniczny wpłynął na tutejsze lasy – pnie drew przekształciły się w węglopodobne lignity, a niektóre skamieniały. Tak powstały osady zwane „Sentinel Butte”.
Skały takie łatwo ulegają erozji i są zmywane przez deszcze. W połączeniu z silnymi wiatrami i zmianą klimatu na chłodniejszy i kontynentalny, spowodowało to powstanie wzgórz o stromych, malowniczo żłobionych zboczach. Znany dzisiaj krajobraz zaczął formować się 2 mln lat temu, gdy rzeka Little Missouri, uchodząca wówczas do Zatoki Hudsona, zmieniła bieg, zablokowana przez lodowiec i stała się dopływem Missouri, żłobiąc nową dolinę.
Flora
Roślinność Parku jest dość uboga. W Jednostce Południowej spotyka się głównie różne gatunki traw, a także piołun i juki. Bogatsze w roślinność są doliny i stoki Jednostki Północnej, porośnięte nie tylko przez byliny, ale też krzewy i drzewa, główne jałowce i topole.
Fauna
Najpopularniejszymi i najbardziej charakterystycznymi zwierzętami Parku Roosevelta są pieski preriowe, które żyją tutaj w charakterystycznych „miastach”. Największymi zwierzętami Parku są bizony, których żyje tutaj łącznie ponad 600 Sztuk. Wielką atrakcją są rącze widłorogi amerykańskie. Na turystach z innych krajów wielkie wrażenie mogą zrobić mustangi – na terenie Parku jest ich kilkadziesiąt sztuk. Często spotykane są tutaj także kojoty.
Wspominając o świecie zwierzęcym Parku, należy pamiętać, że znacznie odbiega on od pierwotnego. Dawniej żyła tu na przykład lokalna odmiana owcy, którą doszczętnie wytępiono. Poza tym – poza kojotami – na terenie parku nie ma drapieżnych ssaków, dlatego co roku myśliwi, we współpracy z uczonymi, zmuszeni są eliminować pewną liczbę większych ssaków, by nie dopuścić do zniszczenia i tak ubogiej roślinności Parku.
Turystyka
Park narodowy T. Roosevelta przyciąga turystów przede wszystkim surowymi, niemal niezmienionymi przez człowieka krajobrazami, a także zróżnicowanymi krajobrazami części północnej i południowej. W Parku działają tzw. Visitor Center – dwa w Jednostce Południowej i jeden w Północnej. Godziny otwarcia tych punktów zależą od pory roku, poza tym są zamknięte w Boże Narodzenie, Nowy Rok i Święto Dziękczynienia. Wstęp do Parku jest płatny.
Jednostka Południowa
Najłatwiej osiągalną jest Jednostka Południowa, cechująca się typowym krajobrazem preriowym – przeważają tutaj rozległe równiny. Wzdłuż niej prowadzi droga, przy której znajdują się miejsca parkingowe i kampingi. Do najważniejszych należą „Prairie Dog Town” – miasteczko piesków preriowych, „North Dakota Badlands”, „Buck Hill”, a także „Beef Corral Bottom”, gdzie jest duża szansa na ujrzenie dzikich koni – mustangów. Warto też wspomnieć o stojącym w Medorze drewnianym domku Teodora Roosevelta, w którym zachowano wyposażenie z czasów, gdy przebywał w nim przyszły prezydent USA.
Dla chętnych na wycieczki piesze na terenie Jednostki Południowej wytyczono kilka szlaków turystycznych. Do najważniejszych należy „Ridgeline Trail”, która pozwala zapoznać się ze scenerią tej części Parku. „Wind Canyon Trail” to zaledwie półkilometrowa trasa dająca możliwość ujrzenia panoramy doliny rzeki Little Missouri. Za jeden z najładniejszych uważany jest rzadko odwiedzany „Petrified Forest Loop Trail” – trzymilowy szlak biegnący przez trudno dostępny teren, na którym znajduje się wiele skamieniałych drzew. Dla wyjątkowo wytrwałych piechurów przygotowano też „Maah Daah Hey Trail” – długą na 150 km trasę biegnącą do północnej części parku.
Jednostka Północna
Ta część oferuje zupełnie inne krajobrazy – dominują tu wzgórza o stromych zboczach i doliny rzeczne. Do Jednostki Północnej można dostać się pieszo, wspomnianym szlakiem turystycznym, lub samochodem, drogą „Scenic Drive”, która kończy się przy punkcie widokowym „Oxbow Overlook”. Daje on możliwość podziwiania doliny rzeki Little Missouri. Można się stamtąd udać na obliczony na dwa dni pieszej wędrówki szlak „Achenbach Trail”.
Również tutaj turyści mogą napotkać kilka miejsc postojowych. „Loghhorn Pullout” to miejsce, gdzie żyje teksańskie bydło charakteryzujące się wyjątkowo długimi rogami. Punkt „Slump Block” to miejsce, gdzie można oglądać stoki wzgórz, których wielkie fragmenty zsunęły się na dno doliny. „Cannonball Contretion” zaś zapewnia widok na zadziwiające formacje skalne przypominające metrowej średnicy kule armatnie.
Szczegółowe dane
Park Narodowy Teodora Roosevelta
- Nazwa oryginalna: Theodore Roosevelt National Park
- Data powstania: 10 listopada 1978 r.
- Powierzchnia: 285,08 km2
- Liczba odwiedzających: 750 tys. osób (2018 rok)
- Położenie: 46°58′N 103°27′W
Ciekawostki
- Siuksowie określali rejon obecnego parku mianem „Mako sica”, co znaczy „zła ziemia”.
- W 2018 r. park odwiedziło blisko 750 tys. osób.
- Jest to jedyny w USA park nazwany imieniem jednego człowieka.
- Zamieszkująca park antylopa widłoroga jest najszybszym ssakiem Ameryki Płn. – osiąga w biegu prędkość do 89 km/h.
- W XIX wieku. na terenie obecnego Parku wypasano bydło.
- Mimo że Park Roosevelta znajduje się dość daleko na północy, spotyka się tutaj grzechotniki. Należy na nie uważać podczas letnich, pieszych wędrówek.
Polecamy
Super
Kapitalne są te parki na świecie.