Muchy, mucha domowa i tse-tse.

Mucha domowa (Musca domestica)

Najbardziej rozpowszechniony gatunek muchy i jeden z najszerzej występujących owadów na świecie to mucha domowa.

Dorosłe osobniki mierzą 5-8 mm długości (samice są większe od samców i mają znacznie większy odstęp między czerwonymi oczami złożonymi) i mają szary lub czarny tułów. Na grzebiecie widoczne są również cztery podłużne ciemne linie. Całe ciało pokrywają szczecinki. Podobnie do innych muchówek mucha domowa posiada jedna parę skrzydeł; tylna para została zredukowana do niewielkich przezmianek, których funkcją jest utrzymywanie stabilności w czasie lotu.

Cykl życiowy

Każda samica składa w swoim życiu ok. 9000 jaj, w każdym lęgu będzie ich natomiast 75-150. Jaja muchy domowej są białe i mierzą ok. 1,2 mm długości. Larwy, zwane czerwiami, wykluwają się za dnia i żywią się martwymi roślinami, śmieciami, kałem i padliną. Czerwie mają białawy kolor i mierzą 3-9 mm długości, nie posiadają kończyn. W poczwarkę przekształcają się po 14-36 godzinach. W tym stadium nabierają czerwonawego lub brązowego odcienia i mierzą już ok. 8 mm długości. Z poczwarki powstaje osobnik dorosły, który może przeżyć od 2 tygodni do miesiąca w środowisku dzikim lub dłużej w warunkach laboratoryjnych. Po wydostaniu się z poczwarki mucha przestaje rosnąć – małe muchy, które latają nam przed nosem nie są zatem młodymi osobnikami, a raczej przykładem niedożywienia w stadium larwalnym.

Relacje z ludźmi

W chłodnym klimacie muchy domowe mogą przetrwać tylko dzięki ludziom. Mają jednak skłonność do „przylepiania się” i trudno je wyeliminować. Ponadto są w stanie przenosić ponad 100 patogenów wywołujących takie choroby jak: tyfus (dur brzuszny), cholera, salmonelloza, czerwonka bakteryjna, gruźlica, wąglik, zapalenie gałki ocznej, robaki pasożytnicze.

Mucha, poza pokarmem stałym, żywi się substancjami płynnymi lub półpłynnymi i pokarmem zmiękczonym przez ślinę bądź częściowo strawionym. Ponieważ bardzo lubi jeść to, co ludzie i dodatkowo spożywa kał, jest ona tykającą bombą zegarową, której ładunkiem są liczne patogeny groźne dla człowieka.

Mimo że ich siedliska ograniczają się z reguły do siedzib ludzkich, mogą latać na dosyć dalekie dystanse (kilka km). Najbardziej aktywne są za dnia, noce spędzają ukrywając się w kątach pokojów, zasłonach, na sufitach, w piwnicach i stodołach. W tych samych miejscach starają się przetrwać zimę, zapadając wtedy w sen. Już kilka dni po pierwszej wiosennej odwilży na naszych szybach znów pojawiają się muchy.

Muchę domową często mylimy z bolimuszką kleparką (Stomoxys calcitrans) i zgniłówką pokojową (Fannia canicularis).