MNIEJSZY A JEDNOCZEŚNIE NAJWIĘKSZY : Spinosaurus to obok Tyrannosaurusa najbardziej rozpoznawalny therophod ery dinozaurów i pomimo, iż badania z ostatnich lat wskazują ,że nie był on tak wielki jak wcześniej sądzono to nadal pozostaje on w ścisłej czołówce największych dinozaurów mięsożernych jakie stąpały po naszej planecie.

KLASYFIKACJA :

Domena : eukarionty – Królestwo : zwierzęta – Typ : strunowce – Podtyp : kręgowce

Gromada : zauropsydy – Podgromada : diapsydy – Infragromada : archozauromorfy

Nadrząd : dinozaury – Rząd : dinozaury gadziomiednicze – Podrząd : teropody

Infrarząd : tetanury – Nadrodzina : megalozauroidy – Rodzina : spinozaury

Podrodzina : spinozaury – Rodzaj : Spinosaurus – Gatunek : S.aegyptiacus/maroccanus

Model przedstawiający potencjalny wygląd Spinosaurusa.

NAZWA :

Spinosaurus oznacza ” kolczastego jaszczura ” i jest kombinacją łacińskiego słowa spina – kolec oraz sauros – jaszczur i odnosi się do wysokich wyrostków kolczastych kręgosłupa tego theropoda. Epitet gatunkowy nawiązuje do Egiptu , gdzie odnaleziono jego szczątki.

DATOWANIE I WYSTĘPOWANIE :

Egipt , Maroko – formacje : Baharija , Kem Kem – 101 – 96 mln lat temu.

CHARAKTERYSTYKA :

W ” świetle ” najnowszych/najaktualniejszych pomiarów w pełni dorosłym osobnikom przypisuje się od 12, 6 metra do maksymalnie 15 metrów długości ciała , masy w przedziale od 7500 kg do 9000 kg oraz wysokości 5,5/6 metrów.

ODKRYCIA I PIERWSZA NIEPOPRAWNA REKONSTRUKCJA :

Spinosaurus jakiego mamy sposobność znać dziś tak na prawdę nie egzystował w spisie paleontologicznym do 1990 roku co jest dość zaskakujące ze względu na to, że jego szczątki zostały opisane po raz pierwszy w 1915 roku. Powodem tej sytuacji było zbombardowanie muzeum w Monachium podczas II wojny światowej , w którym znajdowały się szczątki holotypu zacierając po nich jakikolwiek ślad egzystencji.

Holotyp był zbiorem składającym się z : fragmentu kości szczękowej, 15 izolowanych zębów, przedniej części żuchwy, kręgu szyjnego, trzonów kręgów grzbietowych i siedmiu wyrostków kolczystych, kilku żeber i gastraliów , które zostały wydobyte w Egipcie ( formacja Bahariya ) w 1912 roku. Ten materiał był wystarczający by Ernest Stromer uznał, że ma do czynienia z nowy rodzajem theropoda , lecz bezprecedensowa natura znaleziska w połączeniu z aktualną wiedzą na temat budowy anatomicznej dinozaurów z 1912 roku skutkowała bardzo niedokładną pierwszą rekonstrukcją Spinosaurusa.

Najbardziej rażącym błędem była zrekonstruowana czaszka, ponieważ ze względu na brak poprawnego materiału Spinosaurus otrzymał bardziej klasyczną należącą do karnozaurów na wzór przypominająca tą jaką posiadał Allosaurus. Ponad to dalsze cechy przypisywane Spinosaurusowi przez Stromera w 1934 roku wydawały się należeć do innego wielkiego theropoda Carcharodontosaurusa, który był aktywny w Afryce Północnej w tym samym czasie co Spinosaurus. Jednak w obronie Stromer uważał, że materiał tylnych kończyn i kręgów mają na tyle wystarczająco odmienne cechy aby utworzyć nowy gatunek i opisał go jako Spinosaurus B.

Wraz z pierwszym odkryciem Spinosaurusa , był on naturalnie utożsamiany z dużymi theropodami, jednak brak odpowiedniego materiału w postaci czaszki oraz ówczesna wiedza na temat anatomii dinozaurów z przed ponad wieku skutkowała tym, że przydzielono mu standardową czaszkę karnozaurów, która stanowiła podstawę kolejnych rekonstrukcji – ( 1. ). Dopiero dzięki późniejszym znaleziskom i badaniom skamieniałych okazów wiemy, że na kształt pyska Spinosaurusa przypominał ten ówczesnych krokodyli – ( 2.).

Nowy okaz z formacji Kem Kem Beds – Maroko ( Spinosaurus maroccanus ) opisany przez Dale’a Russela w 1996 roku składał się z paru kręgów i częściowych zębów , oraz częściowego fragmentu pyska odnalezionego przez Russela i Torqueta w 1998 roku, który wskazywał na prawdziwą naturę Spinosaurusa. Ten nowy materiał w połączeniu z opisami próbki holotypu na porównanie z dwoma innymi dinozaurami z rodziny Spinosauridae, które zostały odkryte pod koniec XX wieku.

W Anglii w 1983 roku znaleziono dinozaura, który w 1986 roku otrzymał nazwę Baryonyx i był theropodem, który miał niezwykłą czaszkę podobną do krokodylej. Następnie w 1998 roku w formacji Elrhaz Niger kolejnego, który był zadziwiająco podobny do Baryonyxa z wyjątkiem nieznacznie większych kręgów ( kręgosłupa ) jednak tak samo jak wymieniony wcześniej posiadał kształt czaszki krokodyla, dinozaur ten otrzymał nazwę Suchomimus – ” naśladujący krokodyla ”.

Porównanie materiału Spinosaurusa stało się stosunkowo łatwe mimo, że materiał kopalny pyska był niekompletny to jednak tak podobny do Baryonyxa i Suchomimusa, że prawie pewne było, iż Spinosaurus był podobnym typem dinozaura jak te dwa.

Dzisiaj szkielety Spinosaurusa na wystawach muzealnych opierają się na tych dwóch bardziej kompletnych dinozaurach z pewnymi zmianami, które odzwierciedlają niewielkie różnice w materiale. Dzisiaj te wszystkie dinozaury posiadają własną grupę, a ponieważ Spinosaurus był pierwszym odkrytym grupę tę nazwano Spinosauridae, po za wcześniej wspomnianymi do grupy tej należą dinozaury takie jak : Ichthyovenator, Irritator , Oxalia a tak że kilkanaście innych bardziej wątpliwych, które mogą być synonimami.

Wizualizacje przedstawiające Suchomimusa i Baryonyxa.

EWOLUCJA :

Jak ewoluował Spinosaurus nadal pozostaje tajemnicą sugeruje się jednak, że musiał on wyewoluować z bardziej standardowych theropodów, które pojawiły się we wczesnym mezozoiku. Zwykle Spinosauridae umieszcza się poniżej grupy Megalosauroidea, która skupia niektóre z najwcześniejszych dużych drapieżników pochodzących z jury. Spinosaury mogą być powiązane z Megalosauroidea czasami sklasyfikowanymi pod grupę Megaraptora takimi jak Megaraptor i Fukuiraptor. Te bardziej standardowe theropody wydają się mieć powiększone pazury na palcach , choć mógł być to przypadek ewolucji zbieżnej z tą samą cechą powtarzająca się w dwóch odległych grupach rodzinnych.

Ogólniejszą klasyfikacją Spinosauridae jest to, że są theropdami tetanurskimi co oznacza, że poruszały się na dwóch wysoce rozwiniętych tylnych nogach podczas gdy ramiona były podtrzymywane tak aby kręgosłup był ułożony poziomo do podłoża, podczas gdy ogon znajdował się wysoko po nad ziemią i był dość sztywny – theropody tetanurskie często opisywane są jako sztywno ogonowe. Wygląda na to ,że Spinosauridae były przynajmniej luźno powiązane z innymi theropodami tetanurskimi, które były najbardziej znane w okresie jury i kredy. Brak naprawdę kompletnego szkieletu pozostawia trudne do nawiązania ściślejsze powiązania rodzinne z innymi grupami.

ROZKŁAD GEOGRAFICZNY I CZASOWY :

Spinosauridae zostały głównie zidentyfikowane w Afryce Północnej ( Spinosaurus, Suchomimus ), Europie ( Baryonyx ), Ameryce Południowej ( Irritator ) i Azji ( Ichthyovenator ). Przed wyciągnięciem wniosków o dokładnym rozmieszczeniu Spinosauridae należało by ustalić, że przed znalezieniem pewnych przykładów prehistorycznych zwierząt należy zidentyfikować formacje skalne dla wieku danych gatunków.

Na przykład – dinozaury zniknęły z kopalnych zapisków pod koniec kredy ok. 65 mln lat temu, więc niewłaściwym było by szukać ich w formacjach skalnych ustalonych na 5 mln lat później ( pliocen ) podczas gdy Spinosauridae są znane głównie z wczesnej kredy zwłaszcza z etapów hoterywu i albu. Patrząc na części świata, które ” posiadają ” skały sięgające tej epoki to pokrywają one rozległe tereny Amerykę Południową, Afrykę Północną i Azję.

Musimy jednak przyjąć, że Spinosaury musiały zacząć gdzieś swój rozwój biorąc pod uwagę ich nieco radykalny względem innych theropodów potrzebowały one trochę czasu aby rozwinąć swoje cechy, a późna jura wydaje się tak dobra jak każda inna era by zacząć szukać wczesnych form Spinosauridae. Podsumowując ten segment Spinosauridae zdają się pojawiać w późnej jurze a rozwijać w wczesnej kredzie.

Lokacje świata w, których odnajdowano skamieniałe szczątki Spinosauridae.

SZACOWANIE WIELKOŚCI DLA POSZCZEGÓLNYCH OSOBNIKÓW :

MSNM v6894 – Długość ciała ok. 1,8 m / Masa ciała ok. 13 kg

MNHM. KK374 – Długość ciała ok. 3,7 m / Masa ciała ok. 100 kg

MNHM. KK377 – Długość ciała ok. 6,5 m / Masa ciała ok. 560 – 600 kg

MNHM. KK375 – Długość ciała ok. 7,3 m / Masa ciała ok. 800 -900 kg

MSNM v6896 – Długość ciała ok. 7,3 m / Masa ciała ok. 800 – 900 kg

NHMUK PV R 16343 – Długość ciała ok. 8,3 m / Masa ciała ok. 1200 kg

NNHM. KK376 – Długość ciała ok. 9,4 m / Masa ciała ok. 1700 kg

MNHN SAM 124 – Długość ciała ok. 10,1 m / Masa ciała ok. 2100 kg

BSPG 2011 I 118 – Długość ciała ok. 10,6 m / Masa ciała ok. 2400 kg

MNHM . KK378 – Długość ciała ok. 11,1 m / Masa ciała ok. 2800 – 3000 kg

FSAC-KK 11888 – Długość ciała ok. 11,4 m / Masa ciała ok. 3000 – 3300 kg

IPHG 1912 – Długość ciała ok. 11,5 m / Masa ciała ok. 3100 -3400 kg

NHMUK 16665 – Długość ciała ok. 11,9 m / Masa ciała ok. 3400 – 3800 kg

NHM R.16421 – Długość ciała ok. 13,3  – 13,7 m / Masa ciała ok. 5200 kg

MSNM v4047 – Długość ciała ok. 15 m / Masa ciała ok. 6900 – 7600 kg

Porównanie wielkości Spinosaurusa aegyptiacus – Carcharodontosaurusa saharicus – Tyrannosaurusa rex oraz Baryonyxa walkeri.

STYL ŻYCIA / CECHY WYSPECJALIZOWANIA :

Spinosaurus według szacunków paleontologów był niewątpliwie dużym theropodem co sugerowało by jak w przypadku innych, że spędzał czas na tropieniu , pogoni i zabijaniu innych dinozaurów takich choćby jak Ouranosaurus.

Spinosaurus i Ouranosaurus.

Rzeczywistość mogła być jednak zupełnie inna i aby ją odkryć trzeba najpierw spojrzeć na elementy budowy czaszki, a nie tylko najbardziej zewnętrzne cechy budowy , czaszkę która daje najlepsze oznaki stylu życia każdego dużego drapieżnika.

Zwykle theropody mają stosunkowo krótkie , masywne i wysokie pyski aby ” umieścić w nich ” mięśnie odpowiedzialne za ugryzienie oraz płaty węchowe. Spinosaurus miał jednak stosunkowo długi i wąski pysk a jego końcówka miała zagłębienia, które kończyły się na zaokrąglonej dolnej szczęce. Ta adaptacja jest widoczna jest u krokodyli i służy do zwiększenia kontroli podczas połowu ryb.

Zęby Spinosaurusa w przeciwieństwie do innych dużych theropodów nie były grube/ ząbkowane przystosowane do krojenia i miażdżenia , były wąskie/ ostre/ stożkowate i liczniejsze bardziej wyspecjalizowane bardziej wyspecjalizowane do pochwycenia pokarmu w postaci ryb ( ich kąty względem na przeciwnych szczęk zapewniały maksymalną ilość dostępnego uchwytu na śliskiej ofierze ). Rozmieszczenie zębów przednich górnej szczęki było takie, że największe są po obu stronach kości podszczękowych skierowane ku zaokrągleniu dolnej szczęki. Natomiast zęby zaokrąglonej dolnej szczęki skierowane są ku górze w krzywiźnie wcięcia wgłębnego. Analiza izotopów tlenu znajdującego się w zębach wskazuje na to, że były one wystawione na działanie środowiska wodnego przez dłuższy czas

Skamieniały pysk okazu MSNM V4047 znajdujący się w Muzeum Historii Naturalnej w Mediolanie.

Kolejną adaptacją specjalną są nozdrza, które znajdowały się w bliskiej odległości od oczu co jest niezwykłe samo w sobie dla mięsożernych zwierząt ponieważ drapieżniki miały nozdrza położone przy końcowej lokacji pyska aby umożliwić bardziej precyzyjną analizę zapachów poprzez jamę nosową.

Badanie przeprowadzone przez C. Dal Sasso, S. Maganuco i A. Cioffi koncentrowały się na małych przejściach zwanych foraminami, które nie tylko prowadziły do samej jamki wewnątrz pyska. Były to wrażliwe na ruchy podwodne receptory, które zanurzając się ujawniały lokację i ruchy ryb , które wywoływały fale ciśnienia, gdy płynęły co pozwalało Spinosaurusowi nie tylko wiedzieć kiedy ryba była w pobliżu ale tak że kiedy będzie w najbliższej odległości do przeprowadzenia na nią ataku.

Wszystkie te adaptacje wskazują, że Spinosaurus był wyspecjalizowanym drapieżnikiem, który polował na ryby z brzegów rzek jak i dostawał się pod ich powierzchnię używając podczas polowania swojego długiego, wąskiego pyska, który zapewniał mu dodatkowy obszar do ich chwytania. Wyżej położone nozdrza oznaczały, że Spinosaurus mógł swobodnie oddychać ponad taflą wody, możliwa słabością jamy nosowej było gorsze przetwarzanie zapachów niż u innych theropodów, chociaż jako łowca ryb Spinosaurus nie potrzebował aż tak silnie rozwiniętego powonienia.

Spinosaurus podczas polowania używał kanałów czuciowych umiejscowionych na końcu pyska wrażliwych na ruch ofiar. Wysoko położone nozdrza zapewniały mu swobodne oddychanie podczas gdy reszta pyska zanurzona była pod powierzchnią wody.

Zrekonstruowany przez Ibrahima w 2014 roku model Spinosaurusa popierał również koncepcje na to, że ten duży theropod z łatwością poruszał się w środowisku wodnym ( na co wskazywały analizy izotopów potwierdzające narażanie na działanie środowiska wodnego ). Spostrzegł on tak że, iż Spinosaurus miał szczególnie gęste kości co było cechą wspólną zwierząt, które spędzają dużo czasu pływając, ponieważ większa gęstość kości pomaga im w wyporności. Kolejnym spostrzeżeniem Nizara były pazury stup płaskie w budowie co mogło świadczyć o dodatkowej pomocy w popychaniu wody co sugerowało by, że główny napęd do pływania dostarczany był przez kończyny tylne.

Podczas pływania siłę napędową stanowiły kończyny tylne – nie wyklucza się, że stopy miały błonę pomiędzy palcami , które dodatkowo pomagały by w pływaniu.

Możliwe, że Spinosauridae mogły polować na zwierzęta lądowe na poparcie tej tezy mogą świadczyć znaleziska przedstawicieli tej rodziny z różnych zakątków świata dają nam informację na temat ich diety. W 2004 roku dokonano odkrycia części kręgosłupa pterozaura, gdzie w jednym z kręgów osadzony był ząb o niewątpliwym kształcie należącym do Spinosaurusa , nie wiadomo jednak do końca czy ów pterozaur został upolowany czy Spinosaurus pożywił się nim jako padliną.

W zawartości żołądka innego Spinosauridae Baryonyxa znaleziono kości młodego Iguanodona co wskazywało by na to, że pomimo specjalizacji Spinosauridae nie były jedynie rybożerne.

Ponieważ Spinosaurus wymarł jeszcze przed kataklizmem, który doprowadził do unicestwienia dynastii dinozaurów z naszej planety musiał ” umrzeć” z innych powodów niż ustalona teoria wyginięcia. Być może najłatwiejszą hipoteza jest to ,że po prostu stał się zbyt wyspecjalizowany, a gdy ekosystem w którym egzystował zmienił się w suchy usuwający źródło pożywienia w którym Spinosaurus był najlepiej przygotowany do radzenia sobie poległ w obliczu konkurencji z innymi bardziej wyspecjalizowanymi theropodami.

94 mln lat temu klimat zaczął się zmieniać, poziomy mórz zaczynają wzrastać , bagna i rzeki opanowane przez Spinosaurusa zaczynają sukcesywnie zanikać , gdzie jego specjalizacja staje się jego słabością i w związku z tym ten jeden z największych drapieżników jaki chodził po ziemi wymiera.

Jeden z bardziej dokładnych opisów tego stylu życia była seria BBC – Planet Dinosaur z 2011 roku, która ukazywała Spinosaurusa jako dużego wyspecjalizowanego drapieżnika skupiającego się przede wszystkim na polowaniu ryb takich jak Onchopristis. W ów serialu ukazano również, że Spinosaurus jako mięsożerca nie tracił sposobności do darmowego posiłku używając swoich rozmiarów do zastraszania mniejszych teropodów a nawet stanął do walki o łup upolowany przez innego wielkiego drapieżnika Carcharodontosaurusa. Dowodem na to, że starcia między tymi tytanami były realne na co miały świadczyć odnalezione w 2008 roku kręgi Spinosaurusa, gdzie część wyrostka kolczastego była odłamana w wyniku ugryzienia Carcharodontosaurusa.

Starcie pomiędzy Spinosaurusem a Carcharodontosaurusem o łup w postaci Ouranosaurusa uprzednio upolowanego przez tego drugiego ukazane w serialu BBC – Planet Dinosaur.

ŁAPY – ŁAPY – CZTERY ŁAPY A NA ŁAPACH SPINOSAURUS :

Od 1990 do 2014 roku Spinosaurus był postrzegany jako długi ale lekko zbudowany drapieżnik, który oprócz długiej wąskiej czaszki i ” żagla/garbu ” na plecach był mniej więcej podobny w budowie do innych dużych theropodów.

Wtedy we wrześniu 2014 roku nowe badania prowadzone przez : Nizara Ibrahima, Paula C. Sereno, Cristiana Dal Sasso, Simona Maganuco, Matteo Fabbria, Davida M. Martilla , Samira Zouhriego , Nathana Myhrvolda i Dawida A. Iurina zostały opublikowane przez National Geographic obejmując rekonstrukcję w pełnym wymiarze. Ten ”nowy ” Spinosaurus posiadał nadal krokodylą czaszkę i żagiel na plecach ale tym razem przebudowany został jako zwierzę, które obowiązkowo poruszało się na czterech kończynach.

Realnej wielkości rekonstrukcja szkieletu Spinosaurus aegyptiacus jeszcze w pozycji dwunożnej znajdująca się w Muzeum Historii Naturalnej w Gunmnie – Japonia.

Ta rekonstrukcja pochodziła z odbudowy wszystkich ” starych ” potwierdzonych skamieniałości przebudowanych trójwymiarowo a następnie wzbogacona o nowe materiały kopalne wydobyte zaledwie kilka lat wcześniej. Choć wspomnianej wcześniej rekonstrukcji brakowało kilku elementów to badanie i skalowanie innych Spinosauridae pozwoliło na wypełnienie luk w miarę możliwości. Najważniejsza różnica między tą a starą rekonstrukcją obejmowała to, że w modelu Ibrahima nogi są znacznie krótsze niż wcześniej i nie zdolne do długotrwałego poruszania się dwunożnego. Miednica również została zmniejszona co naturalnie wskazywało na mniej miejsca do ” mocowania ” mięśni nóg co w praktyce oznaczało, że tylne kończyny były mniej zdolne do podtrzymywania ciężaru ciała.

Autorzy  zaniżając wymiar kończyn tylnych i miednicy przesunęli tym samym środek ciężkości ku przodowi co różniło się od innych dużych theropodów oznaczało to, że Spinosaurus zmuszony był podtrzymywać swoje ciało przednimi kończynami podczas poruszania się na lądzie. Nowy Spinosaurus z 2014 roku szybko stał się nowością internetową nie tylko dlatego, że był tak odmienny od poprzednich ale dlatego, że szybko stał się jednym z najbardziej popularnych dinozaurów obok Tyrannosaurusa rex. Jednak wiele osób kwestionowało dokładność rekonstrukcji Nizara kluczowym problemem było to, że ów rekonstrukcja składała się z wielu osobników Spinosaurusa oraz brakujących elementów wypełnionych przez porównanie z innymi Spinosauridae a niektóre sugestie szły tak daleko, że stwierdzono iż odbudowana jest chimerą i nie może być zweryfikowana bez istotnie bardziej kompletnego okazu.

Rekonstrukcja szkieletu Spinosaurusa – Nizar Ibrahim 2014.

Nasuwa się pytanie czy młode osobniki miały proporcjonalnie długie nogi, które zmniejszały swoją długość wraz z osiąganiem dojrzałości. Nogi jako część ciała nie rosnąca w tym samym tempie co reszta ciała jest w rzeczywistości bardzo częsta, a precedens o zmniejszających się proporcjach nóg wraz z wiekiem u dużych drapieżnych dinozaurów jest szczególnie widoczny u Tyrannosauridae. Na przykładzie Albertosaurusa, gdzie znana jest większość etapów jego życia obserwuje się trend w którym u osobników starszych kończyny tylne znacznie się skracały.

Innym ” pomysłem ” na krótsze nogi u Spinosaurusa niż u innych przedstawicieli Spinosauridae może być po prostu to, że reprezentuje on bardziej zaawansowaną a tym bardziej specyficzną formę. Dotychczas Baryonyx znany jest z wczesnej kredy a Suchomimus z Aptianu późnej kredy oznacz to, że Spinosaurus miał wiele milionów lat więcej do możliwości rozwoju, stabilizacji i redukcji nóg tylnych.

Pytanie jednak rodzi pytanie czy Spinosaurus miał zwłaszcza małe kończyny tylne w porównaniu z innymi przedstawicielami Spinosauridae. Podczas opisu tylko dwa rodzaje o których wiadomo mają dostatecznie kompletne tylne kończyny tylne ( Baryonyx i Suchomimus – uważany czasami za synonim tego pierwszego ), które wydają się bliższe tym bardziej klasycznym w proporcjach stóp teropodów.

Ilustracja obrazująca Spinosaurusa w pozycji czworonożnej ( Ibrahim – 2014 ) i pierwotnej dwunożnej. W wizualizacji czworonożnej możemy zaobserwować wyraźną redukcję kończyn tylnych i miednicy.

ŻAGIEL CZY GARB I ICH HIPOTETYCZNE FUNKCJE :

Najbardziej charakterystyczną cechą Spinosaurusa są wysokie kręgi grzbietowe ( ok. 170 cm ) , które były inspiracją dla imienia i dawały mu wygląd podobny do słynnego, ale znacznie starszego Dimetrodona, Na temat funkcji tego ”osobliwego tworu ” powstało wiele hipotez jedna z nich zakłada, że to wcale nie był żagiel a swoistego rodzaju garb w, którym skupiały się pokłady tkanki tłuszczowej teza ta mogła by mieć kluczowe znaczenie w przypadku połączenia jej z specjalizacją w połowie ryb, gdzie największa obfitość ofiar mogła być sezonowa, a później występować rzadziej. Wtedy to Spinosaurus w razie niedostatecznej ilości pożywienia mógł sięgać po obfite zapasy zgromadzonego tłuszczu ( Bailey 1997).

Sugerowano, że żagiel mógł pełnić funkcję termoregulacyjną. Mógł być obficie unaczyniony i używany do nagrzania się w chłodniejsze, lecz nie zachmurzone dni i do ochładzania organizmu w czasie upałów. Mogło mieć to szczególne znaczenie przy ziemnowodnym trybie życia. Gdy dinozaur pływał w wodzie, żagiel wystawał nad jej powierzchnię. Wychwytywał zatem zapewne promienie słoneczne i ogrzewał zwierzę( Ibrahim 2014 ).

Inną hipotezę, związaną z podwodną lokomocją, przedstawili ( Gimsa 2015). Ich zdaniem żagiel był strukturą analogiczną do płetwy grzbietowej żaglicy, której kształt odpowiada zrekonstruowanemu przez ( Ibrahima 2014). Autorzy wykluczają wyłącznie pokazową funkcję żagla, gdyż byłby on przeszkodą na lądzie, a w wodzie musiałby przetrwać zanurzenie i zapewnić odpowiednią stabilność – w przeciwnym wypadku naraziłby zwierzę na uraz kręgosłupa. Ich zdaniem żagiel był używany przede wszystkim pod wodą i miał głównie hydrodynamiczne funkcje.

Gimsa i in. sugerują, że żagiel był stabilizatorem – zapobiegał odchylaniu się tułowia podczas gwałtowniejszych ruchów głowy i szyi, co miałoby pozwalać na większy zasięg i szybkość ruchu łba w pogoni za zdobyczą (autorzy nie pokusili się jednak na dokładniejsze opisanie tego mechanizmu). Ponadto miałby działać podobnie jak miecz w łodzi, tj. zmniejszać znoszenie ciała na boki w wyniku bocznych ruchów ogona. ( Nash online 2016) sugeruje, że żagiel pomagał zachowaniu równowagi (zapobiegał zataczaniu się) w skręcaniu i obracaniu się pod wodą. Hipoteza Gimsy 2015 wydaje się prawdopodobna, choć wymaga dalszych badań. Pewne kwestie są jednak problematyczne – kształt żagla nie jest pewny a szyja została zrekonstruowana jako zbyt długa.

Zrekonstruowane części holotypu Spinosaurusa odnalezionego przez Stromera odwzorowane na bazie jego oryginalnych rysunków dotyczących rekonstrukcji.

Nash (online 2016) wskazuje, że żagiel mógł pomagać w łowieniu ryb przez zwiększanie powierzchni, którą Spinosaurus mógł blokować odpływ, uniemożliwiając ucieczkę ofiarom i je stłaczając. Żagiel mógł też służyć do zacieniania powierzchni wody, ułatwiając wypatrzenie zdobyczy.

Inną możliwą funkcją żagla było powodowanie, że zwierzę wydawało się jeszcze większe, niż w rzeczywistości, co mogło mieć znaczenie w konkurowaniu z innymi mięsożercami.

Żagiel mógł służyć do przyciągania samic i odstraszania skromniej obdarzonych rywali. Podobnie jak współczesne zwierzęta stosują swoje rogi, poroże lub kontrastową barwę podczas okresu godowego, również i Spinosaurus mógł używać swojego żagla by zainteresować wybredne samice. Mogło by to mieć funkcje powiązane z garbem tłuszczowym, gdzie najlepiej odżywiony osobnik miałby największy i najgrubszy garb który wskazywał by na jego sukces łowiecki jako drapieżnika udowadniając ,że jest najbardziej godny reprodukcji.

Choć powstało wiele hipotez na temat funkcji żaglu/garbu Spinosaurusa to z całą pewnością trzeba ”mu” przyznać, że przysparzał mu on jeden z najciekawszych designów ze wszystkich dinozaurów.

CZY WSZYSTKIE SPINOSAURIDAE POSIADAŁY ŻAGIEL/GARB :

Problem z odpowiedzią na to pytanie polega na tym, że spośród wszystkich obecnych rodzajów Spinosauridae, nazwanych w 2012r zostały opisane tylko cztery kręgi dla tej grupy. Tylko Suchomimus i Ichthyovenator są znane z tego ,że miały ” narośl ” wzdłuż pleców , jednak wielkość i solidna struktura doprowadziły do sugestii , wspierającej tezę o formie garbu tłuszczowego niż żagla.

Baryonyx ze swej strony nie ma ani garbu ani żagla , choć spekuluje się ,że ów dinozaur mógł być zwierzęciem niedojrzałym w czasie zgonu. To nie tylko doprowadziło do dalszych spekulacji ,że Baryonyx mógł rozwinąć garb w późniejszym etapie życia ale ,że Suchomimus może być w istocie dorosłą formą co oznaczało by ,że może być synonimem Baryonyxa.

Spinosaurus nie były jedynym dinozaurem który wykształcił na grzbiecie żagiel/garb inne wielkie theropody jak choćby Acrocanthosaurus i i Concavenator też je posiadały , a nawet ornitopod Ouranosaurus z równie dobrze rozwiniętym garbem , który miał jeszcze dalsze relacje z Spinosaurusem niż te dwa wcześniej wymienione.

Concavenator też podobnie jak Spinosaurus charakteryzował się żaglem/garbem.

Podobne artykuły

• 

  ‘’Cudzych chwalimy swego nie znamy sami nie wiemy co posiadamy’’

• 

  ”Intelektualiści” ?

• 

  ‘’Hospodar wyspy Hateg’’