Prognathodon – szeroki rodzaj podrodziny Mosasaurinae, obecnie za ważne uznaje się dwanaście gatunków mianowicie: Prognathodon solvayi, Prognathodon currii, Prognathodon giganteus, Prognathodon hashimi, Prognathodon hudae, Prognathodon lutugini, Prognathodon kianda, Prognathodon overtori, Prognathodon rapax, Prognathodon saturator, Prognathodon stadtmani oraz Prognathodon waiparaensis pochodzące z Ameryki Północnej, Afryki, Bliskiego Wschodu, Europy i Nowej Zelandii od wczesnego Kampanu do późnokredowego Mastrychtu. Jednak ze względu na oczywiste różnice między nimi i fragmentaryczności większości próbek taksonomię w obrębie rodzaju i pozycję Prognathodon w rodzinie Mosasaurinae pozostają kontrowersyjne do dziś. Kompleksowe badanie filogenetyczne prowadzone przez Simões’a i współautorów (2017) sugerują, że rodzaj Prognathodon jest parafiletyczny i obejmuje taksony siostrzane bardziej zaawansowanych członków kładu Mosasaurini, takich jak członkowie rodzaju Mosasaurus. Zgodnie z drzewem kładystycznym wyżej wspomnianego autora i jego współpracowników do rodzaju Prognathodon należało by zaliczyć tylko siedem gatunków: Prognathodon rapax, Prognathodon overtoni, Prognathodon saturator, Prognathodon currii, Prognathodon solvayi  ,Prognathodon waiparansis oraz  Prognathodon kianda.

Grafika ukazująca pozycję filogenetyczną różnych gatunków prognatodonów według Simões i współautorzy (2017).

Siedlisko: 

Prognatodony były kosmopolityczne i wydają się zajmować wiele różnych siedlisk morskich. Europę w okresie późnej kredy reprezentowały głównie obszary płytkie. Osady Maastricht z regionu Limburga, skąd pochodzi duży okaz Prognathodon saturator (NHMM 1998141) wydają się być głębokimi wodami przybrzeżnymi o zmiennej temperaturze i bogatymi w różnorodną faunę (Robaszyński i współpracownicy, 1985). Jednakże złoża Maastricht z Belgii skąd znane są Prognathodon olvayi oraz Prognathodon giganteus odpowiadają strefie nerytycznej o przeciętnej głębokości co najmniej 50 metrów. Centralna Dakota Południowa (w okresie kredy) skąd znany jest Prognathodon overtori reprezentowała morską strefę szelfową (Lingham-Soliar i Nolf, 1989).

Wcześniej zakładano, że przedstawiciele rodzaju Prognathodon często nurkowali na duże głębokości, opierało się to na zwapnionych i pogrubionych błonach bębenkowych. Jednak obecnie wiadomo, że zwapnienie błony bębenkowej występuje częściej u Mosasauridae niż wcześniej sądzono (Lingham-Soliar i Nolf, 1989) w tym u Clidastes (BMNH R2946), Platecarpus (BMNH R4001) i Plioplatecarpus (IRSNB R36). Niemniej jednak fakt, iż prognatodony przynajmniej czasami nurkowały na duże głębokości potwierdzają znalezione w nich ślady martwicy naczyniowej (Bruce i współpracownicy, 2007).

 Para Prognatodonów w późnokredowym morzu – autorzy grafiki: Hugo Barbier, Pascal Charpentier, Vincent Lemaire oraz Julian Johnson Mortimer.

Anatomia: 

Odkrycie wyjątkowo dobrze zachowanego okazu Prognathodon sp. O numerze katalogowym ERMNH HFV 197 ze złóż Maastricht w Hurran z środkowej Jordanii umożliwił badanie unikalnych szczegółów morfologii tkanek miękkich u Prognathodon. Skamieniałość jest nie tylko w dużej mierze kompletna i wyartykułowana, co jest rzadkością u innych znanych okazów prognatodonów, ale także zachowuje znaczną część skóry, odciski tkanek i naturalną krzywiznę końcowych kręgów ogonowych podsumowując obecność płetwy ogonowej. Płetwa ogonowa ERMNH HFV 197 jest hipocerkalna (oznacza to, że kręgi rozciągają się do dolnego płata ogona wydłużając go) i ogólnie przypomina odwrócona płetwę ogonową współczesnych Żarłaczy szarych. Dolny płat płetwy, będący kontynuacją kręgosłupa, u żywego zwierzęcia miał opływowy przekrój, górna część płetwy ogonowej nie była podtrzymywana przez kręgi i przetrwała jako mały odcisk nad końcowymi kręgami ogonowymi (Lindgren i współautorzy, 2013). W swoim opisie Lindgren i współpracownicy zauważyli, że ERMNH HFV 197 jest bardzo mały według standardów rodzaju Prognathodon i przypuszczalnie jest młodym osobnikiem. Jego płetwa ogonowa prawdopodobnie powinna była pogłębiać się w miarę wzrostu podobnie jak u współczesnych rekinów i wymarłych ichtiozaurów ze względu na zwiększoną wagę zwierzęcia. Autorzy szczególnie podkreślili, że wzrost allometryczny najprawdopodobniej będzie miał największy wpływ na płat płetwy. ERMNH HFV 197 zachowuje również odcisk łusek zwłaszcza wokół konturu płetwy ogonowej, pomimo słabej konserwacji odciski te mają łuski w kształcie rombu (Lindgren i współpracownicy, 2013).

Zrekonstruowana płetwa ogonowa Prognathodon. Podczas, gdy czubek płata został zrekonstruowany na podstawie zdjęcia wykonanego podczas wykopalisk ERMNH HFV 197, to najdalsza część ogona opiera się na ogonowym szkielecie blisko spokrewnionego mozazaura – Clidastes propython (KUVP 1022). Liczę brakujących kręgów oszacowano poprzez wizualne porównanie i interpolację danych wymiarowych.

Szczątki pozaczaszkowe Prognatodonów są raczej rzadkie. Kręgi szyjne Prognathodon lutugini są prawie tej samej wielkości co najdłuższe kręgi grzbietowe (Grigoriev, 2013). Budowa kończyn prognatodonów wskazuje, że najwyraźniej były one bardziej nastawione na prędkość niż manewrowość. W 2011 roku pobrano tkanki włókniste i mikrostruktury z kości ramiennej wyjątkowo dobrze zachowanego okazu prognatodona IRSNB 1624.

Grafika ukazująca lewą kończynę przednią Prognathodon ERMNH HFV 197. Oznaczenia: co – kość krucza, pf – kość grochowata, r – kość promieniowa, ul – kość łokciowa, I-V – paliczki

Członkowie rodzaju Prognathodon mają masywne czaszki przystosowane do bardzo silnego ugryzienia, podobnie jak u przedstawicieli rodzaju Mosasaurus strefy metakinetyczne i mezokinetyczne u prognatodonów są zmniejszone, ale zachowany jest sterptostylium i staw śródżuchwowy, które są charakterystyczne dla wszystkich Mosasauridae. Stosunek między wielkością okienka nadskroniowego a całkowitą długością czaszki był wcześniej używany do oszacowania względnej siły zgryzu u Mosasauridae – wartość ta była dość wysoka u Prognathodon (Prognathodon overtoni – 0,22 in i  Prognathodon saturator, Prognathodon solvayi – 0,21 in) w porównaniu z innymi rodzajami, nawet takimi jak Mosasaurus hoffmanni – 0,19 in (Dortangs i współpracownicy, 2002; Lingham-Soliar i Nolf, 1989). Wysoka prawie pionowa tylna ściana wyrostka dziobiastego umożliwiała zwiększenie powierzchni przyczepu mięśni żuchwy. Ponadto kąt przyczepu mięśnia na wysokim koronoidzie mógłby teoretycznie być bliższy poziomej osi czaszki niż w zredukowanym spłaszczonym koranoidzie ułatwiając w ten sposób zwiększenie siły w przednio – tylnym obrębie szczęki. Było to szczególnie skutecznie w przypadku zwierzęcia z mocnymi zębami przeznaczonymi do chwytania zdobyczy (w przypadku prognatodonów masywne zęby mogły skutecznie pełnić tą funkcje), aby utrzymać silną zdobycz lub rozerwać ja na strzępy (Lingham-Soliar i Nolf, 1989). Kości kwadratowe u przedstawicieli rodzaju Prognathodon są masywne i przypominają te u przedstawicieli rodzaju Globidens, co najwyraźniej jest przystosowaniem do wytrzymywania dużych sił jakich doświadcza kość podczas silnego ugryzienia. Stosunkowo krótka i wysoka kość zębowa była również przystosowana do dużych obciążeń (Dortangs i współautorzy, 2002).

Gatunki należące do rodzaju Prognathodon mają zwykle masywne stożkowe zęby z dwoma ząbkowanymi kilami i gładką emalią. Jednak Prognathodon solvayi oraz Prognathodon lutugini mają dość nietypowy system zębowy w porównaniu z innymi przedstawicielami tego rodzaju. Korony zębów u Prognathodon solvayi są zwykle stosunkowo duże, wyraźnie ściśnięte bocznie i mają liczne bruzdy. Zęby przednie są mocno pochylone do przodu prawie jak u triasowych Placodontia. Fragmentaryczny materiał od Prognathodon solvayi pokazuje również, że korony zębów mogą mieć nie tylko rowki, ale także małe pryzmaty (około 7-8 na zewnętrznej powierzchni – Lingham-Soliar i Nolf, 1989). Zęby Prognathodon lutugini mają dwa wyraźne kily, ale ząbkowanie na nich jest słabo wyrażone. Kily dzielą zęby na dwie powierzchnie (przy powierzchni językowej są większe i bardziej wypukłe niż przy wargowej). Zęby są gładkie z wyjątkiem drobnych zmarszczek na wierzchołkach koron. Korzenie zębów są dość duże, około 1,5 x dłuższe niż korony i mają beczkowaty kształt, przednie zęby podobnie jak Prognathodon solvayi są pochylone do przodu. Największe znane korony zębowe u Prognathodon lutugini mają do 5,5 cm wysokości i do 2,5 cm szerokości u podstawy (Grigoriev, 2013). Występuje również pewien stopień zróżnicowania liczby zębów u różnych przedstawicieli rodzaju Prognathodon solvayi ma 12 zębów na kości szczękowej, 2 zęby na kości przedszczękowej i 13 na kości zębowej, podczas gdy Prognathodon overtoni ma 14-15 zębów na kości zębowej (Lingham-Soliar i Nolf, 1989; Konishi i współpracownicy, 2011), Prognathodon currii ma 11 zębów na kości szczękowej i 12 zębów na kości zębowej (Christiansen i Bonde, 2002), podczas gdy Prognathodon saturator ma 14 zębów na kości szczękowej i 12 zębów na kości zębowej (Dortangs i współautorzy, 2002). Pterygoidy u prognatodonów są masywne i odpowiadają następującej liczbie zębów u poszczególnych gatunków: Prognathodon overtoni – 7, Prognathodon solvayi – 8, Prognathodon saturator – 6. Pierwsze 5 zębów u Prognathodon overtoni są długie (wszystkie z wyjątkiem pierwszego są dłuższe od ostatniego zęba kości szczękowej), szósty jest mały a ostatni jest bardzo mały. Każdy ząb pterygoida ma tylny kil (Lingham-Soliar i Nolf, 1989; Konishi i współpracownicy, 2011; Dortangs i współautorzy, 2002).

Oryginalna czaszka holotypu Prognathodon solvayi IRSNB R33.

Ekologia: 

Podobnie jak większość Mosasauridae przystosowanych do polowania na dużą zdobycz zęby przedstawicieli rodzaju Prognathodon mają ząbkowane kily, zwykle ustawione mniej więcej równolegle do szczęk. Ten projekt dobrze pasuje do streptostyly czyli zdolności żuchwy do poruszania się do przodu i do tyłu, co pozwoliło by prognatodonom na przepiłowanie schwytanej ofiary (Lingham-Soliar i Nolf, 1989; Russell, 1964). Niektórzy z autorów uważają, że prognatodony są bardziej prawdopodobnymi drapieżnikami duropagicznymi czyli przystosowanymi do przegryzania twardych skorup amonitów, skorupiaków i żółwi morskich (Lingham-Soliar i Nolf, 1989; Dortangs i współpracownicy, 2002). Należy zauważyć, iż współczesnemu waranowi stepowemu (Varanus exanthematicus) streptostyl służy właśnie do stabilizacji żuchwy podczas silnego ugryzienia wymaganego do przejścia przez powłokę dobrze chronionej ofiary (Lingham-Soliar i Nolf, 1989).

Zęby Prognatodona są jednak dość wysokie i są przystosowane raczej do chwytania niż zgniatania. Chociaż czubek korony zębów niektórych gatunków prognatodonów takich jak Prognathodon currii i Prognathodon overtonyi jest stępiony, a sama korona jest słabo ściśnięta bocznie co nie jest typowe dla Mosasauridae z tnącymi zębami takich jak przedstawiciele rodzaju Mosasaurus. Jednocześnie zęby Prognathodon currii oraz Prognathodon overtonyi zachowują ząbkowane kily potrzebne do oddzielenia kawałków mięsa od większej ofiary (Christiansen i Bonde, 2002). Być może tępość i zgrubienie korony u prognatodonów może wynikać z ogromnej siły zgryzu generowanej przez ich szczęki. Najprawdopodobniej wystarczyło zatopić stosunkowo tępe zęby w ciele ofiary, by spiczasta korona często ulegała uszkodzeniu przy tak dużych obciążeniach (Christiansen i Bonde, 2002). Co ciekawe podobna modyfikację korony zębowej obserwuje się na przykład u Tyrannosaurus rex (Christiansen i Bonde, 2002) oraz u rodzaju dużego aligatoryda  Deinosuchus riograndensis (Schwimmer, 2002), które ze swej natury nie są drapieżnikami duropagicznymi. Metoda rozczłonkowania dużej ofiary u niektórych zwierząt jak na przykład Warana stepowego, który nie posiada efektywnych zębów tnących polega na ruchach obrotowych łba wokół centralnej osi, prowadzących czasami do rotacji całego ciała podobne ‘’obrotów śmierci’’ aktywnie wykorzystywanych przez krokodyle. Mając masywne i tępe zęby prognatodony prawdopodobnie mogły by używać podobnej metody rozcinania dużej ofiary niż piłowanie żuchwą. Chwytając i chwilowo zwalniając ofiarę podczas ruchów obrotowych prognatodon mógł zadawać ofierze dużą liczbę ran szarpanych z powodu bezwładności i oporu wody. Ciekawą cecha u Prognathodon solvayi są zęby wystające do przodu co mogłoby optycznie powiększać pysk i ułatwiać chwytanie i zabijanie dużej zdobyczy wcześniej wspomnianą metodą karmienia się. Alternatywnym i bardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem (które nie wyklucza całkowicie pierwszego) wystających zębów jest jednak chwytanie zwierząt zanurzonych w podłożu, gdzie wystające zęby przednie działały by jak łyżka koparki (Lingham-Soliar i Nolf, 1989). Potwierdzenie drugiej interpretacji pochodzić z odkrycia skamieniałych szczątków jeżowców Echinocorys ovata zachowujących ślady zębów z grubsza odpowiadającym Prognathodon solvayi (Neumann i Hampe, 2018). Stosunkowo duże zęby na pterygoidzie u prognatodonów wskazują, iż mechanizm zapadkowy połykania dużych kawałków mięsa odgrywał ważną rolę w żywieniu (Lingham-Soliar, 1995). Zużycie zębów na kości szczękowej i zębowej u Prognathodon overtori wskazuje, że ich stępki tnące były często wprawiane w ruch i miały kontakt z kośćmi, wierzchołki korony zębów są niezwykle gładkie co prawdopodobnie wynikało z długotrwałego kontaktu z pokarmem. Takie rodzaj uszkodzenia jest dość poważny i odróżnia je od patologii zębów drapieżników z zębami bardziej odpowiednimi do cięcia mięsa takich jak Mosasaurus hoffmanni. Zęby skrzydłowe u Prognathodon overtori wręcz przeciwnie nie wykazuje oznak zużycia co może świadczyć o tym, że nie były one używane podczas ataku na żywą dużą zdobycz (Konishi i współautorzy, 2011). Zatem przedstawiciele rodzaju Prognathodon nie byli wyspecjalizowanymi drapieżnikami durpoagicznymi i najwyraźniej mieli szeroki wachlarz potencjalnych ofiar, nie ograniczając się tylko do zwierząt chronionych twardymi osłonami.

Grafika przedstawiająca polujące Prognathodon saturator – jeden z nich przedstawiony jest z upolowanym prehistorycznym rekinem Cretoxyrhina – autorzy grafiki Hugo Barbier, Pascal Charpentier, Vincent Lemaire oraz Julian Johnson Mortimer.

Jeden okaz Prognathodon overtoni pochodzący z Alberty o numerze katalogowym TMP 2007.034.0001 o długości całkowitej 5,9 metra i masie 1088 kilogramów (obliczenie własne GDI) jest pierwszym egzemplarzem z rodzaju Prognathodon z zachowaną zawartością żołądka. W treści żołądka znajdują się szczątki dość dużej ryby (~1,6 metra długości), mniejszej ryby, żółwia morskiego i szczątków głowonoga (Konishi i współautorzy, 2011). Później w Angoli znaleziono Prognathodon kianda zawierający w okolicach żołądka szczątki trzech innych mozazaurów, w tym jednego przedstawiciela własnego gatunku. Na muszlach amonitów, takich jak Anapachydiscus peninsularis i Placenitccras mcckiznane są rzekome ślady prognatodonów odpowiadające proporcjom szczęk i położeniu zębów jak u Prognathodon overtoni (Lingham-Soliar i Nolf, 1989). Pancerz olbrzymiego żółwia morskiego Allopleuron hoffmanni z mastrychtu w Niderlandach zachował ślady zębów dużego Mosasauridae prawdopodobnie Prognathodon saturator (Dortangs, 2002). Znany jest również fragment płetwy młodego krótko szyjnego plezjozaura z rodziny Polycotylidae znanego z Szwecji (kampan), którego część została dosłownie odcięta przez ząb prognatodona najprawdopodobniej należącego do Prognathodon lutugini (Einarsson i współpracownicy, 2009). Zatem zawartość żołądka i ślady zębów na domniemanej ofierze wskazują również, iż prognatodony  nie były wysoce wyspecjalizowanymi drapieżnikami duropagicznymi, chociaż niewątpliwie potrafiły polować i konsumować zdobycz chronioną twardymi osłonami.

Dobrze zachowany okaz Prognathodon overtoni MP 2007.034.0001 z zachowaną zawartością żołądkową – szkic autorstwa Konishi i współautorów, 2011.

W Europie w okresie geologicznym mastrychtu  największy przedstawiciel Prognathodon saturator najwyraźniej współistniał z innymi dużymi Mosasauridae – Mosasaurus hoffmanni oraz Hainosaurus bernardi, podczas , gdy w Afryce drugi największy gatunek Prognathodon currii mógł ‘’spotykać się’’ z Mosasaurus hoffamnni i Mosasaurus beaugei. Nie wiadomo na pewno jak doszło do podziału nisz u tych ogromnych morskich drapieżników nastawionych na stosunkowo dużą ofiarę. Czaszka holotypu Prognathodon currii zachowuje stożkowaty otwór w kości czołowej, który nie odpowiada kształtem i wielkością zębom innego prognatodona co sugeruje, że być może powodem pojawienia się urazu w czaszce jest atak ze strony Mosasaurus hoffmanni. Ta interpretacja jest spekulacyjna, ponieważ ta dziura mogła być wynikiem infekcji kości (Christiansen i Bonde, 2002). Różne patologie, które mogą wynikać zarówno z infekcji, interakcji międzygatunkowych jak i wewnątrzgatunkowych, opisano je co najmniej jeszcze dla takich gatunków jak: Prognathodon saturator (Schulp i współpracownicy, 2004), Prognathodon sectorius (Bastiaans i współautorzy, 2014) i Prognathodon overtoni (Konishi i współpracownicy, 2011).

Wymiary: 

Prognatodony osiągnęły największe rozmiary w mastrychcie (Prognathodon saturator oraz Prognathodon currii), co jest ogólną tendencją w ewolucji Mosasauridae. Czaszka Prognathodon currii (HUJ. OR 100) ma długość żuchwy 149,7 cm i maksymalną długość górnej szczęki 142,2 cm (Christiansen i Bonde, 2002). Nieco większą niż czaszka holotypu Prognathodon saturator (NHMM 1998141) z 140 cm długością (Dortangs i współpracownicy, 2002) charakteryzuje się ten sam gatunek o oznaczeniu IRScNB R24, gdzie dolna żuchwa jest o około 19,3 % dłuższa niż u holotypu (Schulp i współautorzy,2016), niestety materiał pozaczaszkowy nie pozwala nam oszacować długości zwierzęcia. Sprawa ma się nieco bardziej optymistycznie, jeżeli chodzi o Prognathodon overtoni, które są dość dobrze zachowane. Prognathodon overtoni (TMP 2007.034.0001 i TMP 2002.400.0001) pozwalają na oszacowania wielkości, kolumna kręgowa Prognathodon overtoni składa się z 7 kręgów szyjnych, 33 kręgów grzbietowych, 11-12 kręgów krzyżowych, 22 kręgów pośrednich ogonowych i 37 końcowych kręgów ogonowych (chociaż nie wykluczona jest liczba 45, ponieważ liczba kręgów u Prognathodon overtoni zasadniczo odpowiada liczbie Clidastes liodontus). Całkowita długość TMP 2007.034.0001 wraz z czaszką wynosiła by ~5,9 metra, Czaszka Prognathodon overtoni jest stosunkowo największa spośród wszystkich przedstawicieli podrodziny Mosasauridae o niezawodnie znanej proporcji stanowiącej około 15% całkowitej długości zwierzęcia. Konishi i współautorzy, 2011 podaje stosunek długości żuchwy do całkowitej długości ciała w opcji 1:7 (według pomiarów szkicu TMP 2007.034.0001). Stosując te zależność całkowita długość holotypu Prognathodon currii HUJ.OR 100 wynosiła ~ 10,48 metra, holotyp Prognathodon saturator ~9,8 metra, a egzemplarz IRScNB R24 ~11,69 metra, być może nieco więcej w zależności od długości przestrzeni międzykręgowej. Tak więc najwięksi przedstawiciele rodzaju Prognathodon byli krótsi niż największe znane Mosasauridae. Jednak szacunki te niekoniecznie muszą być poprawne, ponieważ zgodnie z analizą filogenetyczną Simões i współpracowników, 2017 gatunki te niekoniecznie są ze sobą ściśle powiązane i mogą wykazywać różnice w liczbie i proporcjach kręgów.

Odwzorowanie graficzne szkieletu Prognathodon saturator : Czaszka jest oparta na rekonstrukcji holotypu Prognathodon currii (HUJ.OR 100), a mianowicie jej fotografii od Christiansen i Bonde (2002) z kilkoma zmianami dotyczącymi puszki mózgowej na podstawie rekonstrukcji czaszki Mosasaurus hoffmanni od Street i Caldwell (2017). Liczba kręgów jest oparta na dwóch prawie kompletnych egzemplarzach Prognathodon overtoni (TMP 2007.034.0001 i TMP 2002.400.0001) opisanych przez Konishi i współpracowników (2011). Kręgi zrekonstruowane są głównie w oparciu o rekonstrukcje Prognathodon saturator od Schulp i współautorów (2004), a także w oparciu o Prognathodon currii (HUJ.OR 100) od Christiansen i Bonde (2002), Prognathodon overtoni (NMMNH P-41767) od Lucas i współpracownicy (2005), fotografii i szkiców Prognathodon overtoni (TMP 2007.034.0001 i TMP 2002.400.0001) od Konishi i współautorzy (2011) oraz Prognathodon sp (ERMNH HFV 197) od Lindgren i współautorzy (2013). Kręgi są skalowane w stosunku do czaszki na podstawie szkicu kręgów szyjnych i kości kwadratowej Prognathodon overtoni (NMMNH P-41767) od Lucas i współautorzy (2005), a także na podstawie holotypu Prognathodon currii (HUJ.OR 100) z Christiansen i Bonde (2002). Płetwa ogonowa oparta jest na konstrukcji płetwy ogonowej młodego osobnika Prognathodon sp (ERMNH HFV 197) od  Lindgren i współautorzy (2013) z nieznacznie zwiększoną głębokością płetw, zgodnie z zaleceniami wcześniej wymienionego. Liczba końcowych kręgów ogonowych odpowiada liczbie kręgów Clidastes jak sugeruje Konishi i współautorzy (2011). Klatka piersiowa jest skalowana zgodnie ze stosunkiem żeber do kręgów z rekonstrukcji Prognathodon saturator od Schulp i współpracownicy (2004). Elementy mostka mają charakter spekulacyjny. Obręcze kończynowe i wolne kończyny oparte są na rekonstrukcji Prognathodon saturator od Schulp i współautorzy (2004), a także zdjęć i szkiców Prognathodon overtoni (TMP 2007.034.0001 i TMP 2002.400.0001) od Konishi i współpracownicy (2011).

Inne gatunki Prognatodonów były mniejsze na przykład Prognathodon giganteus (IRSNB RI06) ma żuchwę o długości ~90 cm (Lingham-Soliar i Nolf, 1989) co wskazuje na rozmiar porównywalny z TMP 2007.034.0001. Czaszka Prognathodon solvayi (IRSNB R33) ma około 65 cm długości (Lingham-Soliar i Nolf, 1989) co wskazuje na stosunkowo niewielki rozmiar zwierzęcia prawdopodobnie ~4,55 metra. Dolna szczeka Prognathodon lutugini (CCMGE 818) po rekonstrukcji ma długość ~80 cm, a Prognathodon kianda ~85 cm (Schulp i współpracownicy,2008).

*Opublikowany artykuł może być wykorzystywany wyłącznie na własny użytek edukacyjny, nie może stanowić źródła informacyjnego dla innych blogów, wykluczonym jest także udostępnianie ani publikowanie go bez zgody autora. 

Podobne artykuły

• 

  Zauropod z infekcją dróg oddechowych

• 

  Zarodek wewnątrz skamieniałego jaja ujawnia związek między współczesnymi ptakami a dinozaurami

• 

  Czy Tyrannosaurus rex mógł być gatunkiem inwazyjnym?