Magnapaulia to bardzo duży lambeozauryn z okresu późnej kredy Meksyku, żyjący na terenie tego kraju ok. 73,6 –73 mln lat temu. Pomimo tego, że Magnapaulia prawdopodobnie nie dorównywała rozmiarami Azjatyckiemu Shantungosaurus giganteus i jego młodszym synonimom (Zhuchengosaurus Maximus oraz Huaxiaosaurus aigahtens) to nadal pozostaje ona jednym z największych hadrozaurów z Ameryki Północnej.

Art. przedstawiający potencjalny wygląd Magnapaulia laticadus za życia.

Systematyka:

Domena: eukarionty – Królestwo: zwierzęta – Typ: strunowce – Podtyp: kręgowce
Gromada: zauropsydy – Podgromada: diapsydy – Nadrząd: dinozaury
Rząd: dinozaury ptasiomiedniczne – Podrząd: cerapoda – Infrarząd: ornitopody
Nadrodzina: Hadrosauroidea – Rodzina: Hadrosauridae – Podrodzina: Lambeosaurinae
Plemię: Corythosaurini – Rodzaj: Magnapaulia – Gatunek: Magnapaulia laticaudus

Czas i miejsce występowania:

Meksyk, Kalifornia Dolna (formacja El Gallo – ogniwo El Disecado) ok.73,6 – 73 mln lat temu późna kreda (kampan).

Znaczenie nazwy:

Nazwę rodzajową Magnapaulia można tłumaczyć jako ” Dużego Paula”. Jest ona kombinacją dwóch łacińskich słów: Magna – duży i paulia co honoruje człowieka o nazwisku Paul Haaga za ogromne wsparcie dla badań naukowych i publicznych programów Muzeum Historii Naturalnej w Los Angeles i jego Instytutu Dinozaurów.

Szacunek masy i długości dla dwóch największych przedstawicieli rodzaju:

LACM 17712 – Długość i masa dla osobnika obliczona za pomocą metody GDI (całkowita długość kości ramiennej 80,3 cm) bazując na porównaniu z modelem Hypacrosaurus Grega Paula oraz oparciu o pracę dotyczącą struktury mięśni ogonowych hadrozaurów autorstwa Persona (2011) wynosi odpowiednio 12,28 metra i 13487,71 kilograma.

LACM 26757 – Długość i masa dla osobnika obliczona za pomocą metody GDI (przy założeniu całkowitej długości kości ramiennej wynoszącej 95 cm) bazując na porównaniu z Edmontosaurus annectens (BHI 126950) i oparciu o pracę dotyczącą struktury mięśni ogonowych hadrozaurów autorstwa Persona (2011) wynosi odpowiednio 14,49 metra i 15915,49 kilograma.

Magnapaulia laticaudus w pozycji dwunożnej.

Odkrycie i klasyfikacja:

Szczątki Magnapaulia zostawały wydobywane w latach 1968-1974 przez zespół z Muzeum Historii Naturalnej w hrabstwie Los Angeles pod kierownictwem geologa Williama J. Morrisa w pobliżu El Rosario w Baja – Kalifornia Dolna (Meksyk).

W 2012 roku Magnapaulia został przydzielona do Lambeosaurinae. Badanie z 2012 zawierało analizę kładystyczną, która wykazała, że Magnapaulia jest najbliżej spokrewniony z Velafrons coahuilensis, który także występował na terenie Meksyku.

Kładogram przedstawiający pozycję Magnapaulia.

Prawdopodobny styl życia:

Istnieją sugestię sugerujące, że dinozaur ten mógł spędzać dużo czasu w środowisku podmokłym/wodnym. Wysokie kolce kręgów ogonowych zwiększały powierzchnię ogona sugerując to, że używał go prawdopodobnie do pływania (tym bardziej, że inne hadrozaury posiadające tak wysokie wyrostki również były bezpośrednio związane z terenami podmokłymi). Innym argumentem przemawiającym za wcześniej wymienioną teorią jest złamana kość udowa holotypu, która udało się wyleczyć, takie obrażenie powinno być potencjalnie śmiertelne dla zwierzęcia lądowego, ale jeżeli dinozaur spędzał by czas w wodzie mógłby odciążyć ją na tyle długo, by mogła się wyleczyć.

Układ bioder Magnapaulia również został zinterpretowany jako ogólnie słaby na zwierzę o tej wielkości, który mógłby być również odciążony w wodzie. Badania występowania miejsc występowania skamieniałości, z których znany jest ten rodzaj wskazuje, że mógł on żyć w pobliżu linii brzegowej, wspiera to również fakt, odkrycia kości Magnapaulia w złożu morskim przez paleontologa Jacka R. Hornera. Ponad to ekosystemy położone w pobliżu wybrzeża związane z pokrewnymi rodzajami lambeozauryn obfitowały w duże zbiorniki wodne takie jak: rzeki pływowe, estaria i laguny, gdzie bycie dobrym ”pływakiem” mogło przynosić tylko same korzyści w takich ekosystemach (jedyne, czego nie można ustalić na pewno, to ile czasu spędziłaby Maganpaulia w wodzie). Prawdopodobny styl pływacki Magnapaulia można porównać do tego jaki prezentują współczesne słonie. Należy tu zaznaczyć, że pomimo potencjalnie dobrych umiejętności pływackich Magnapaulia niekoniecznie oznacza tego, iż dinozaur ten spędzał cały czas w wodzie.

Magnapaulia prawdopodobnie spędzała dużo czasu w środowisku bezpośrednio związanym z terenami podmokłymi.

Charakterystyka:

Mgnapaulia była jednym z największych dinozaurów ptasiomiedniczych. W pełni dorosły osobnik osiągał prawdopodobne rozmiary od ok.12,3 do 14,5 metra długości. Było to zwierzę czworonożne, które mogło przyjmować również pozycje dwunożną. Na głowie posiadała grzebień podobny do tego jaki miał Corythosaurus, lecz większy, prawdopodobnie służył on do nawoływania innych osobników. Mógł być on jaskrawo ubarwiony, szczególnie u samców służąc do popisów godowych lub ostrzegania przed drapieżnikami.

Badania wykazały, że część mózgu lambeozaurów odpowiedzialna za węch była dość mała i słabo rozwinięta. Oznacza to, że czub nie wyewoluował po to, żeby wzmocnić zmysł węchu. Potwierdziły to badania porównawcze innych, spokrewnionych gatunków dinozaurów. Inne prace, prowadzone przez zespół naukowców, sugerują, że czuby lambeozaurów mogły służyć jako rezonatory, do wydawania niskich, wibrujących dźwięków. Analiza budowy kości ucha dowodzi, że odbierały one dźwięki o niskich częstotliwościach. Kończyny przednie były o wiele krótsze od tylnych. Każda kończyna przednia miała po 4 palce – trzy z nich tworzyły coś na podobieństwo kopyta, a mały palec był wolny.

Kanał nosowy wewnątrz grzebienia funkcjonował jako rezonansowa komora podczas wokalizacji. Struktura ucha wewnętrznego i mózgu potwierdza, że dinozaury kaczodziobe prawdopodobnie potrafiły posługiwać się wyrafinowana komunikacją behawioralną.

Pożywienie :

Magnapaulia żywiła się prawdopodobnie szyszkami, owocami miłorzębu, skrzypami oraz magnoliami. Zrywała je dziobem, a następnie przesuwał do licznych zębów policzkowych, które miażdżyły pokarm na łatwą do strawienia papkę. Dinozaur ten miał ponad 100 zębów w każdej z kilku baterii, które były stale zmieniane przez nowe. W postawie dwunożnej Magnapaulia mogła sięgać po roślinność na wysokości blisko pięciu  metrów.

W skład diety Magnapaulia wchodziły między innymi : magnolia, skrzyp, owoce miłorzębu.

Materiał kopalny :

Na podstawie ilości kości strzałkowych można uznać, że dysponujemy szczątkami min. 4-5 osobników magnapaulii. Są to:

Holotyp (LACM 17715) to lewa k. przedszczękowa i lewa szczękowa, lewa k. jarzmowa (policzkowa), częściowy kręg szczytowy (atlas), 3 częściowe i 2 prawie kompletne kręgi szyjne (od czaszkowych do środkowych), 1 prawie kompletny kręg ogonowy, 2 wyrostki postzygapofyzalne kręgów szyjnych, 2 prawie kompletne przednie kręgi grzbietowe, 2 łuki neuralne kręgów grzbietowych, 2 częściowe kręgi grzbietowe, 3 trzony kręgów grzbietowych, 1 fragment łuku neuralnego, 2 fragmenty kręgów grzbietowych (środkowych do ogonowych/tylnych), 2 łuki neuralne, 1 trzon kręgu grzbietowego, częściowa k. krzyżowa skostniona z 4 kręgami (3 łuki neuralne z wyrostkami neuralnymi i 1 trzon), 2 pary skostnionych trzonów krzyżowych, 1 kręg krzyżowy bez trzonu, 1 trzon kręgu, 1 wyrostek neuralny k. krzyżowego, 6 fragmentarycznych żeber krzyżowych, 2 łuki neuralne kręgów ogonowych, część prawego mostka, lewa k. krucza, prawa łopatka, prawa k. ramienna, lewa k. kulszowa, kompletna lewa k. udowa i fragmenty k. udowej, proksymalny koniec lewej k. piszczelowej i prawie kompletna lewa k. śródstopia III.

Materiał przypisany:

LACM 17698 (kręg szyjny), 17699 (ząb), 17700 (ząb), 17702 (fragmenty żeber szyjnych i grzbietowych, 1 proksymalny i 1 dystalny kręg ogonowy, trzon i łuk neuralny proksymalnego kręgu ogonowego i 8 fragmentów wyrostków neuralnych), 17703 (lewa k. kulszowa), 17704 (k. piszczelowa i fragment k. udowej), 17705 (artykulowana seria 11 proksymalnych kręgów ogonowych), 17706 (lewa k. piszczelowa), 17707 (częściowa prawa k. ramienna), 17708 (k. kulszowa), 17709 (kręg grzbietowy), 17710 (proksymalna część żebra grzbietowego), 17711 (lewa k. piszczelowa), 17712 (kręg grzbietowy i liczne odciski), 17713 (fragment k. zębowej), 17716 (prawa k. ramienna i fragment kolejnej k. ramiennej), 17717 (częściowa lewa k. strzałkowa), 20873 (artykulowana seria 21 kręgów ogonowych od proksymalnych do środkowych), 20874 (częściowa lewa k. zębowa, prawie kompletny kręg grzbietowy, 3 trzony kręgów, 12 fragmentów wyrostków neuralnych kręgów grzbietowych, 1 trzon kręgu ogonowego, prawie kompletna prawa k. biodrowa, proksymalna część i fragment trzonku lewej k. kulszowej, lewa k. łonowa, dystalne wyrostki lewej i prawej k. kulszowej), (20875 (dystalne wyrostki lewej i prawej k. kulszowej), 20876 (lewa k. piszczelowa), 20883 (wiele fragmentów kręgów), 20884 (fragmenty k. zębowej i łonowej) i 20885 (częściowa lewa k. strzałkowa).

Szkielet Magnapaulia laticaudus ( na szaro zaznaczono znane znane elementy szkieletowe ) oraz porównanie zakresu wielkości.

Podobne artykuły

• 

  ‘’Cudzych chwalimy swego nie znamy sami nie wiemy co posiadamy’’

• 

  ”Intelektualiści” ?

• 

  ‘’Hospodar wyspy Hateg’’