Powstanie artykułu na temat starcia Tyrannosaurus rex / Spinosaurus aegyptiacus było moim celem od momentu powstania blogu. Długo kazałem wam czekać, ale w końcu po 8 miesięcznej ” działalności ” na portalu DinoAnimals oto jest przez niektórych czytelników mojego blogu długo wyczekiwane starcie dwóch najbardziej rozpoznawalnych teropodów.

Zanim jednak będziecie mieli okazję zagłębić się w tematyce niżej zamieszczonego artykułu, chce na wstępie zaznaczyć pewne aspekty, otóż oba teropody są dla mnie fascynujące zarówno z naukowego punktu widzenia jak i z personalnego i nie faworyzuje żadnego z nich, muszę jednak w tym miejscu uwzględnić to, iż szukając informacji na temat różnych aspektów dot. tych drapieżników obszerniejsze dane znalazłem na temat Tyrannosarus niż Spinosaurus (co tak jak wspominałem wcześniej nie jest żadnym przejawem faworyzowania tego pierwszego) co chyba tak naprawdę nie będzie dla was jakimś zaskoczenie (w końcu T.rex to prawdopodobnie najsłynniejszy/najpopularniejszy dinozaur drapieżny). Mimo wszystko mam nadzieję, że ów artykuł mojego autorstwa spełni wasze oczekiwania.

Najaktualniejsze badania przeprowadzone na przestrzeni kilku ostatnich lat dostarczyły nam bardziej szczegółowych informacji na temat Spinosaurus, które poniekąd stały się dość kontrowersyjne, gdyż oto dwunożny mega drapieżca niemal na pewno w rzeczywistości był wyspecjalizowany w rybołówstwie (receptory/kanały czuciowe na końcu pyska wrażliwe na zmiany ciśnienia i ruch ofiar podwodnych, wyżej położone nozdrza umożliwiające swobodne oddychanie ponad taflą wody), który być może poruszał się na czterech kończynach, niż jak dotychczas sugerowano dwóch (Ibrahim i współpracownicy 2014 – sugestia ta pozostaje do dziś kwestią dość kontrowersyjną w kręgu naukowym), którego na dzień dzisiejszy już z całkowitą pewnością początkowe szacunki masy oraz długości ciała zostały przeszacowane. Początkowo przypisywano mu długość od 17 –18 do nawet 21 metrów i masę od 9000 do 1100 kilogramów, na dzień dzisiejszy długość w pełni wyrośniętego Spinosaurus określa się na 15 –15,16 metra, masę natomiast na 7757 – 7713 kg.

Jeżeli chodzi natomiast o Tyrannosaurus długość tego teropoda pozostaje w sumie niezmienna i zamyka się w przedziale od ok. 12 do 12,8 metra i masy od ok. 6000 do 8830 kg dla w pełni dojrzałych osobników, gdzie samice prawdopodobnie osiągały wyższe wartości masy, sugestie ta wspiera w swoich badaniach Peter Larson (2008) zauważając, że odnalezione osobniki podobnych rozmiarów dzielą się na mocniej i delikatniej zbudowane, co często brano za dowód dymorfizmu płciowego. Pomierzył on 25 osobników i wykazał, że tyranozaury rzeczywiście wykazują dwa morfotypy (typy budowy), co jednoznacznie widoczne jest w proporcjach kości ramiennych i zwłaszcza udowych (pozostałe pomiary – czaszki, obręczy i śródstopia – nie dostarczyły wystarczających danych). Kilkanaście osobników zostało przypisanych do jednego z morfotypów: biorąc za podstawę kości udowe, 9 wykazuje budowę masywną (CM 9380, FMNH PR2081, MOR 1128, MOR 1125, BHI 6232, BHI 6233, BHI 6242, RTMP 81.12.1, Samson) a 6 smukłą (MOR 555, MOR 980, BHI 3033, BHI 6230, RTMP 81.6.1, LL 12823).

Bez względu na wszystko oba wyżej wymienione teropody są niekwestionowanymi faworytami, jeżeli barć by pod uwagę ich pozycję pod względem długości i masy w zestawieniu największych dinozaurów mięsożernych jakie kiedykolwiek stąpały po powierzchni Ziemi, nie zapominajmy jednak o kluczowym kontekście tego artykułu co było by bardziej istotnym czynnikiem, gdyby miało dojść do domniemanego starcia pomiędzy Tyrannosaurus a Spinosaurus przewaga masy czy długości ciała. Zarówno we współczesnym świecie jak i zapewne w tym prehistorycznym wielkość i masa stanowiły istotną kwestie, nie od dziś możemy obserwować sytuację, gdzie większe drapieżniki pod wpływem presji uszkodzenia ciała lub nawet zabicia odbierają wcześniej upolowaną zdobycz innym mniejszym drapieżnikom (przykład: gepard – hiena – lew). Niektórzy z was zapewne w tym momencie pomyślało, ale co wielkość ma do rzeczy w końcu mniejsze drapieżniki potrafią upolować większą zwierzynę owszem nie przeczę, że tak jest, ale musicie przyznać mi rację, że w większości przypadków większe masywniejsze zwierzęta stają się łupem polowania stadnego niż pojedynczego osobnika.

Co natomiast stało by się, gdyby naprzeciw sobie stanęły dwa zwierzęta o podobnych rozmiarach i wieku niezależnie od tego czy była by to konfrontacja typu drapieżnik – drapieżnik; roślinożerca – roślinożerca otóż większą szansę na zwycięstwo w walce ma to zwierzę, które będzie posiadało w swojej ogólnej masie większy procent czystej masy mięśniowej, dlaczego już tłumaczę: otóż wszystkie kręgowce, czyli i dinozaury posiadają mięśnie, w których skład wchodzą włókna mięśniowe i tak np.

Włókna szybkokurczliwe odpowiedzialne są za wykonywanie szybkiej, dynamicznej pracy mięśni, włókna te są w stanie wykonywać szybkie skurcze i generować szybkość podczas poruszania daną grupą mięśniową, jednak są stosunkowo mało odporne na zmęczenie i szybko ulegają wyczerpaniu.

Włókna wolnokurczliwe z kolei są to tkanki odpowiedzialne za wykonywanie ciężkiej, jednak wolniejszej, jednostajnej pracy mięśni. Ten typ włókien aktywowany jest przy różnego rodzaju starciach wytrzymałościowych, włókna te są znacznie bardziej odporne na zmęczenie niż włókna szybkokurczliwe.

Pomimo analizy pewnej części artykułów w żadnym z nich nie udało mi się odnaleźć konkretnej wzmianki jaki procent ogólnej masy ciała stanowiła tkanka mięśniowa zarówno w przypadku Tyrannosaurus jak i Spinosaurus, jednak odpowiedzmy sobie na jedno pytanie, który z dinozaurów z choćby ewolucyjnego punktu widzenia potrzebował by większej siły mięśni otóż z całą pewnością byłby to Tyrannosaurus dlaczego już odpowiadam. Przeprowadzona w 2010 roku analiza chemiczna kości i zębów Spinosaurus sugerowała, że teropod ten wiódł życie bardziej jak krokodyl, czyli diametralnie inne niż jak inne lądowe teropody co za tym idzie polował on na zwierzęta wodne i prawdopodobnie jego największą ofiarę stanowił Onchopristis (rodzaj wymarłej ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny piłowatych), której długość wynosiła 8 metrów a masa 1000 kg. Umówmy się, że dla drapieżnika blisko dwukrotnie dłuższego i 7,5 krotnie cięższego taka ofiara nie wymagała posiadania jakiejś nadzwyczajnie rozwiniętej masy mięśniowej, po za tym taka ofiara po za środowiskiem wodnym nie wymuszała na Spinosaurus ingerencji użycia dużej dawki siły w celu uśmiercenia, więc co za tym idzie Spinosaurus jako wyspecjalizowany w przeważającej części rybołówstwie drapieżnik nie potrzebował ” wyposażać ” swojego ciała w jakąś nadzwyczajnie rozwiniętą tkankę mięśniową.

1. Mięsień żwacz – 2. Pień ramienno – głowowy – 3.? – 4. Mięsień czworoboczny – 5.Mięsień naramienny – 6. Mięsień zębaty przedni – 7. Mięsień trójgłowy ramienia – 8. Mięsień mniejszy grzbietu – 9. Mięsień skośno – zewnętrzny – 10. Powieź piersiowo – lędźwiowa – 11. Mięsień półścięgnisty – 12. Mięsień brzuchaty łydki – 13. Pasmo biodrowo – piszczelowe – 14. Mięsień krzyżowo – grzbietowo – ogonowy – 15. Mięśnie międzypoprzeczne ogona.

Sprawa ma się już diametralnie inaczej, jeżeli chodzi o kwestię Tyrannosaurus jego ofiary (np.Triceratops, Ankylosaurus) osiągały może nie znacznie większe rozmiary, jeżeli chodzi o długość ciała w porównaniu do wcześniej wymienionej ofiary Spinosaurus ale zdecydowanie przewyższały ją masą ciała. Po za tym oba wcześniej wspomniane dinozaury dysponowały orężem Triceratops w postaci 3 rogów a Ankylosaurus ogonem zwieńczonym kostną buławą, więc naturalnym było by, że aby upolować ofiary stawiające czyny opór i by zredukować ryzyko urazów odniesionych w walce do minimum Tyrannosaurus potrzebował w starciu z choćby tymi roślinożercami ingerencji potężnych mięśni by zadać szybką śmierć potencjalnej ofierze jak najmniejszym wydatkiem energetycznym. Wychodzi więc na to, że to Tyrannosaurus nie tylko z bilansu dodatniego masy ciała, ale także z wymogu ewolucyjnego pod kątem potencjalnych ofiar dysponował większym procentem masy mięśniowej a co za tym idzie większą brutalną siłą fizyczną. Nie pisze tych słów w celu gloryfikacji siły są one bardziej nawoływaniem do zdrowego rozsądku, w końcu w praktyce od zawsze okazuje się, że w realnym starciu najprostsza forma siły fizycznej ma znaczenie. By podsumować i zakończyć ten etap mojego artykułu pod kontem czystej siły fizycznej i masy mięśniowej w starciu Tyrannosaurus / Spinosaurus zwycięzcą jest ten pierwszy, gdyż w potencjalnym starciu zdetronizował by Spinosaurus pod kątem siły a jego ogromna masa mięśniowa jaką był ”obudowany” podziałała by jak swoistego rodzaju ” tarcza ” albowiem często ugryzienie, które naprawdę realnie mogło by zagrozić życiu zwierzęcia o mniejszej masie bez większej szkody zostanie przyjęte przez to cięższe.

Nazwa poszczególnych mięśni patrz rys wyżej.

Anatomia, rozmiar i układ mięśni żuchwy są ważnymi czynnikami funkcjonalnymi stanowiącymi podstawę zdolności zwierzęcia do wokalizacji, sygnalizacji społecznej i co najważniejsze pozyskiwania żywności (tj. wychwytywanie, manipulowanie i przetwarzanie). Czynniki te determinują szybkość otwierania jak i zamykania szczęk co nawiązuje do siły ugryzienia oraz ruchów szczęki w pozycji pionowej i poziomej tym samym ograniczając wybór strategii pokarmowej i zajęcie niszy ekologicznej. U wymarłych zwierząt trudno jest określić te parametry, struktura tkanek miękkich jest rzadko zachowana, a informacje o strukturach miologicznych można wywnioskować jedynie z zachowanych twardych tkanek (korelacji osteologicznych) lub w porównaniu z istniejącymi taksonami, które tworzą wspornik filogenetyczny lub funkcjonalny analogowy. Ponieważ takie rekonstrukcje tkanek miękkich leżą u podstaw funkcjonalnych wniosków, dokładne rekonstrukcje mają kluczowe znaczenie dla zachowania behawioralnego u wymarłych zwierząt.

Ostatnie postępy w technikach obrazowania cyfrowego umożliwiły szczegółowe badania mięśni czaszki u żywych kręgowców zapewniając stale rosnący katalog istniejących danych anatomicznych. Podobnie nowe ”podejścia” do trójwymiarowych, cyfrowych rekonstrukcji mięśni dostarczyły szczegółowych modeli i hipotez mięśniowo-szkieletowych dla wymarłych taksonów. W przeciwieństwie do tradycyjnych opisów i dwuwymiarowych rekonstrukcji, cyfrowy charakter tych danych pozwala nie tylko na wydobycie i kwantyfikację właściwości mięśni (długość, fizjologiczny przekrój, objętość) ale także analizę funkcjonalną układów czaszkowych. Badania nad kopalnymi taksonami wdrążającymi informacje o mięśniach skupiły się na funkcji lokomotorycznej i pomiarze momentu siły a nie skurczu mięśni (spośród rosnącej liczby tych badań rzadko jednak rozważa się maksymalne możliwe odkształcenia mięśni czaszki). Jednak mięśnie mogą rozciągać się tylko o pewną ilość zanim się rozerwą ograniczając w ten sposób maksymalny kąt rozwarcia i otwarcia szczęki. Ponad to sprawność mięśniowa jest ściśle powiązana z rozciąganiem włókien mięśniowych, szczegółowe informacje na temat tych czynników mogą zatem zapewnić lepsze zrozumienie mechanizmu szczękowego wymarłych organizmów jak i uzupełnić istniejące analizy.

Porównanie minimalnego, optymalnego oraz maksymalnego kątu rozwarcia szczek Tyrannosaurus/ Spinosaurus (szacunek oparty na przykładzie współczesnego Aligatora amerykańskiego).

Budowa anatomiczna głowy teropodów na przykładzie Daspletosaurus torosus z uwzględnieniem orientacyjnym mięśni i ich funkcji.

Bezpośrednio z wielkimi rozmiarami i masywnością łączy się siła szczęk Tyranozaura. Jego czaszka była szersza i mocniej zbudowana niż u innych tyranozaurydów – zwłaszcza w tylnej części, gdzie mieściły się potężne mięśnie szczęk, duże grzebienie ciemieniowe i głęboka żuchwa także wskazują na dużą siłę szczęk. Przez to, że szczęki tyranozaura były tak duże, musiały mieć znaczną siłę. Badania biomechaniczne Batesa i Falkinghama (2012) wskazują, że Tyrannosaurus (BHI 3033 – „Stan”, dł. czaszki ok. 1,47 m) był zdolny do zaciskania szczęk z średnią siłą ok. 44940 Niutonów = 4582,6 kg (minimalna wartość 35640 N = 3634,2 kg- maksymalna 57156 N = 5828,2 kg) na poziomie ostatniego zęba (siła ugryzienia z tyłu szczęk jest większa niż z przodu, Bates i Falkingham dla zębów przednich uzyskali wartość 24575 N = 2506 kg). To znacznie więcej niż wykazały wyniki wcześniejszych badań, lecz wydaje się, że są to dane bardziej wiarygodne. Erickson i współpracownicy (1998) uzyskali 13400 N = 1366 kg, lecz nie badali maksymalnej wartości, tylko siłę potrzebną do wytworzenia konkretnego śladu po ugryzieniu. Z kolei Meers (2003) posłużył się prostym stosunkiem masy współczesnych drapieżników do siły ich szczęk i na tej podstawie oszacował, że średnia siła na jeden ząb – nie tylko ostatni – to 7600 – 9800 N = 775 – 999 kg. Zatem siła szczęk tyranozaura wielokrotnie przewyższała siłę aligatora (maksymalnie 13400 N = 1366 kg) i inne współczesne zwierzęta lądowe. Spośród wymarłych, zapewne jedynie największe teropody mogły mieć porównywalną siłę szczęk, lecz z pewnością nie Spinosaurus, którego szczęki były słabe (Rayfield – 2011). Wydaje się, że szczęki innych wielkich teropodów karcharodontozaurydów nie były tak masywnie zbudowane, jak u tyranozaura, więc zapewne nie dysponowały taką siłą.

Porównanie nacisku szczęk wybranych teropodów.

O ile na temat informacji dotyczących nacisku szczęk Tyrannosaurus mamy w miarę szczegółowe informacje to w przypadku Spinosaurus sprawa ma się diametralnie inaczej ze względu na ubogi materiał kopalny, jeżeli chodzi o czaszkę tego teropoda, więc na dzień dzisiejszy wszelkiego rodzaju hipotezy na temat siły nacisku szczęk Spinosaurus opierają się na skali porównawczej z innymi przedstawicielami Spinosauridae tj. Baryonyx i Suchomimus, których materiał skalny jest bogatszy, z kolei badania nad tymi opierają się na porównaniach z współczesnymi krokodylami.

Paleontolog amator Brian Switek w udostępnia jeden z artykułów, w którym zawarte są informację, że odkąd Baryonyx walkeri został odkryty w 1986 roku dinozaury z rodziny spinosauroidae były często porównywane do krokodyli w szczególności, jeżeli chodzi o konstrukcję ich czaszek, podobieństwo posuwa się do tego stopnia, iż jeden Afrykański przedstawiciel tej rodziny otrzymał nazwę Suchomimus (naśladujący krokodyla). Problem z czaszkami spinozaurów polega na tym, że wykazują one cechy podobieństwa zarówno do krokodyli jak i innych teropodów. Obecność podniebienia wtórnego, bardziej zaokrąglonych struktur zębowych oraz regionu na końcu pyska i zmniejszonych okien przedoczodołowych wskazują pewna zbieżność z krokodylami (adaptacje te są typowymi, które zwiększają wytrzymałość czaszki na naprężenia skrętne podczas karmienia u współczesnych krokodyli).

Aby sprawdzić czy to samo można ” powiedzieć ” na temat czaszek spinozaurów stworzono komputerowe modele pysków Baryonyx oraz krokodyla Gawiala gangesowego, gdyż wybrano je jako skrajnie podobne morfologicznie (naukowcy nie odtwarzali modeli z kompletna czaszką z tego względu, że tył czaszki Baryonyx jest niekompletny więc ewentualne wyniki porównawcze oparte są w całości na morfologii pyska). Zarówno w przypadku Gawiala jak i Baryonyx naprężenia skrętne były minimalizowane i równomiernie rozkładane dzięki wąskiej szczęce podniebienie wtórne natomiast zapewniało natomiast odporność na zginanie. Jeżeli chodzi więc o radzenie sobie z obciążeniami w rostalnej części czaszki Baryonyx to wydaje się, że jest ona funkcjonalnie zbieżna z Gawialami, chociaż wymagane są dalsze badania (szczególnie innych krokodyli i spinozaurów).

Można z powyższego wywnioskować, iż pomimo niepodważalnie większego stosunku masy i długości Baryonyx (7,5 – 11 m / 1200 – 3000 kg) względem współczesnego Gawiala gangesowego (3 – 5 m / 159 – 680 kg) szczęki tego teropoda były wyjątkowo słabe, gdyż siła ich nacisku porównywana jest z wcześniej wymienionym krokodylem (1895 N/cm2 co odpowiada 190 kg/cm2). Mogło by to oznaczać, że wbrew pozorom pomimo niewątpliwie dużych gabarytów Spinosaurus, którego łączą bliskie powiązania z Baryonyx (rekonstrukcja czaszki Spinosaurus bazuje na przykładzie Baryonyx / Suchomimus ) mógł mieć relatywnie słabe szczęki.

Dr. Manabu Sakamoto, który na podstawie swoich badań (2009) nad czaszką osobnika blisko spokrewnionego z Spinosaurus (tj. Baryonyx walkeri – badanie były oparte na próbce pochodzącej od osobnika z Muzeum Historii Naturalnej w Londynie, którego długość została oszacowana na 8,53m) ocenił siłę nacisku szczęk Spinosaurus na 2500 psi – 1723 N/cm2 – 176 kg/cm2 co oznacza, że jego szczęki zaciskały się z siła jeszcze mniejszą niż u Baryonyx.

Tłumaczenie:
Aby oszacować siłę nacisku szczęk z jakąkolwiek rozsądną musielibyśmy mieć przybliżone wyobrażenie o tym, ile mięśni znajdowało się w szczęce Spinosaurus. Niestety z barku dobrego materiału kopalnego w postaci czaszki niemożliwa jest potencjalna rekonstrukcja tych mięśni – fragmenty tyłu czaszki, do których ” przyczepione ” były te mięśnie nie są znane, jeżeli chodzi o przykład Spinosaurus.

Możemy jednak śmiało założyć, że Spinosaurus miał proporcję czaszki podobną do bliskich krewnych takich jak Baryonyx czy Irritator. Teropody te miały długie, wąskie czaszki z niewielką ilością miejsca na mięśnie szczękowe. Z tego co wiemy z materiału czaszkowego Spinosaurus, możemy być pewni, że miał on również niewielkie mięśnie żuchwy (dla zwierzęcia tej wielkości).

Wnioskując z oszacowań wielkości (zakładam rozmiar ciała np. masę, długość, cokolwiek) nie daje dobrych szacunków dla Spinosaurus z tych samych powodów, które zostały określone powyżej tj. Spinozaury miały mniejsze mięśnie szczęk w porównaniu do innych teropodów o podobnych rozmiarach.

Tłumaczenie:
Chociaż obszary czaszki, w których mieściły się mięśnie zamykające szczękę Spinosaurus są prawie całkowicie nieznane, wnioskując z przykładu innych spinosauridae, których skamieniałości ” zachowały” niektóre z tych elementów ( Baryonyx, Irritator) wskazuje, że Spinosaurus miał najprawdopodobniej najsłabszą siłę ugryzienia z pośród tych trzech.

Kończąc to zagadnienie artykułu nie ma żadnych wątpliwości, iż Tyrannosaurus całkowicie detronizuje Spinosaurus nie tylko pod względem siły nacisku szczęk, ale również jeżeli chodzi o kwestię rozwarcia szczęk, co w bezpośredniej konfrontacji tych dwóch teropodów przekładało by się na to, iż Tyrannosaurus był zdolny do zadawania ran o większej obszarowo średnicy, a czaszka sama w sobie była w sanie wytrzymywać o wiele większe natężenia siły (miażdżenie kości). Nie sposób tutaj choćby w zaledwie kilku zdaniach nie wspomnieć o różnicy w kształcie uzębienia zęby Spinosaurusa w przeciwieństwie do innych dużych teropodów nie były grube/ ząbkowane przystosowane do krojenia i miażdżenia, były wąskie/ ostre/ stożkowate i liczniejsze bardziej wyspecjalizowane bardziej wyspecjalizowane do pochwycenia pokarmu w postaci ryb (ich kąty względem na przeciwnych szczęk zapewniały maksymalną ilość dostępnego uchwytu na śliskiej ofierze). Rozmieszczenie zębów przednich górnej szczęki było takie, że największe są po obu stronach kości podszczękowych skierowane ku zaokrągleniu dolnej szczęki. Natomiast zęby zaokrąglonej dolnej szczęki skierowane były ku górze w krzywiźnie wcięcia wgłębnego.

Art ukazujący różnice w budowie anatomicznej czaszek Tyrannosaurus i Spinosaurus.

Uzębienie Spinosaurus/Tyrannosaurus.

Kończyny przednie tyranozaura były bardzo małe w porównaniu z wielkością całego ciała, mierzyły jedynie ok.1 m długości. Nie były jednak organami szczątkowymi, miały obszerne pola przyczepu mięśni, co oznacza znaczną siłę. Mięsień dwugłowy ramienia dorosłego tyranozaura sam był zdolny do udźwignięcia około 200 kg; udźwig ten powiększały jeszcze inne mięśnie (jak mięsień ramienny), działające wspólnie z dwugłowym. Przedramię posiadało ograniczany zakres ruchów, staw barkowy i łokciowy pozwalały tylko na odpowiednio 40 i 45° ruchu.

Hipotezy na temat funkcji kończyn przednich:

używanie do przytrzymywania partnera podczas kopulacji

pomaganie sobie nimi, gdy zwierzę wstawało z leżenia na brzuchu

Jeszcze inna możliwość jest taka, że przytrzymywały one walczącą zdobycz, gdy ta przesuwana była w kierunku szczęk tyranozaura. Hipotezę tę wspierają analizy biomechaniczne. Kości tej kończyny wykazują niezmiernie grubą warstwę korową, oznacza to, że były rozwinięte w kierunku przeciwstawiania się dużym ciężarom.

Ogólnie rzecz ujmując materiał skalny w postaci kończyn przednich Spinosaurus nie są znane a wszelkie porównania lub rekonstrukcje bazują na przykładach Suchomimus i Baryonyx, gdzie budowa anatomiczna charakteryzowała się niezwykle solidną konstrukcją.

Długość kończyn przednich Spinosaurus aegyptiacus szacuje się na 200– 215 cm. Masywne ” uzbrojone ” w ok. 17 centymetrowe pazury łapy w przeciwieństwie do szczęk stanowiły śmiertelny oręż tego teropoda. W 2009 roku Paleontolog i asystent kustosza Carnegie Museum of Natural History oraz przy współpracy z Kimem Hicksem zrekonstruowali model anatomiczny łapy Spinosaurus (bazując na przykładzie Baryonyx) po czym poddali ją symulacji z jaką maksymalną siłą zwierzę mogło nią zadać cios. Wynik oscylował w okolicy 4500 Ibf (funta – siły) co w przeliczeniu na kgf (kilogram – siła) daje uderzenie o sile 2041 kilogramów.

Podsumowując niewątpliwym faktem jest, że w tym przypadku silne, długie, masywne kończyny przednie Spinosaurus były zdecydowanie groźniejszą bronią niż w przypadku Tyrannosaurus, gdzie sugerując się danymi z powyższego badania teropod ten jednym uderzeniem masywnych łap mógł doprowadzić do poważnych urazów w postaci ran szarpanych lub śmierci oponenta lub ofiary.

Muskularne osiągające nawet 215 cm łapy przednie Spinosaurus były zdolne do zadawania uderzeń o sile 2041 kilogramów, co skutkowało poważnymi a nawet śmiertelnymi urazami.

Porównanie kończyn przednich (zaczynając od pozycji górnej) – Homo sapiens – Tyrannosaurus rex – Suchomimus tenerensis.

Zazwyczaj wielkie drapieżniki nawet we współczesnym świecie unikają walki z obawy na odniesienie obrażeń, które mogły by znacząco skomplikować im możliwości w przyszłych atakach na potencjalne ofiary, tak zapewne było by również w przypadku dwóch teropodów opisywanych w tym artykule. Zazwyczaj wystarczy tylko ocenienie wizualne jednego drapieżnika przez drugiego by nie musiało dojść do bezpośredniej konfrontacji, a jeden z nich się wycofał uznając wyższość drugiego. Jednak tutaj oba drapieżniki dysponowały podobnymi gabarytami, więc pytanie brzmi który z nich wywołał by w oponencie większy lęk przed atakiem.

Tyrannosaurus w sumie prócz krótkich kończyn przednich nie odróżniał się formą wizualną od innych wielkich teropodów, w przeciwieństwie do Spinosaurus. Pomimo teorii o czworonożności Spinosaurus nie wyklucza się jednak jednoznacznie tego, iż teropod ten nie był zdolny do choć chwilowego poruszania się w pozycji dwunożnej i jeżeli miało by dojść do walki pomiędzy nim a T.rex to wręcz na pewno skorzystał by on z owej pozycji co naturalnie dawało by mu większą możliwość w bezpośrednim ataku jak i wydawanie się większym.

Istotnym elementem budowy anatomicznej podnoszącym rangę efektu wizualnego Spinosaurus jest również jego żagiel/garb mający na celu to by jego właściciel wydawał się większym i groźniejszym niż w rzeczywistości co miało mieć znaczenie w konkurowaniu z innymi mięsożercami.

Te dwa dinozaury oddzielał odstęp milionów lat i zarówno jeden jak i drugi wywoływały wrażenie wizualnie wśród roślinożerców jak i innych mięsożerców. Wydaje się, że Tyrannosaurus nie miał by oporów przed bezpośrednim atakiem na Spinosaurus, jednak czy na pewno niektórzy z was w tym momencie odpowiedzą naturalnie, że nie w końcu atakował on duże roślinożerne dinozaury typu Triceratops, Ankylosaurus, jednak w tym miejscu należy zaznaczyć jeden podstawowy czynnik te ataki w zdecydowanej większości przypadków nie były przeprowadzane frontalnie a przede wszystkim z zaskoczenia, gdzie podstawowym celem było tylko szybkie uśmiercenie potencjalnej ofiary ale również eliminacja do minimum potencjalnego urazu w trakcie walki.

Zakładając więc sytuację, że te dwa teropody nie mając ze sobą nigdy wcześniej kontaktu a jakimś cudem przeniesione do jednego miejsca i czasu występowania miały by stanąć ze sobą oko w oko to sądzę, iż to Spinosaurus z swoim wydłużonym pyskiem, muskularnymi długimi łapami i żaglem na grzbiecie mógłby wywołać swoistego rodzaju obawę u Tyrannosaurus w frontalnym bezpośrednim ataku na niego będąc pozbawionym elementu zaskoczenia.

Tyrannosaurus rex oraz Spinosaurus aegyptiacus w pozycji czworo i dwunożnej.

Mózgi obu teropodów po względem budowy przypominały mózgi współczesnych krokodyli i innych gadów niż ptaków. Pojemność czaszki Tyrannosaurus rex szacowana jest na od ok. 400 – 470 cm3, sam mózg ważył natomiast ok. 374 gramy. Podobnie jak u innych przedstawicieli tyranozauroidów opuszki i nerwy węchowe były bardzo duże. Nerw przedsionkowo-ślimakowy jak i części mózgu odpowiedzialne za wzrok były duże co sugerowało bardzo dobry wzrok i słuch zwierzęcia. Te cechy budowy mózgu świadczą, że podczas polowania T.rex używał głownie wzroku i węchu.

Jeżeli chodzi o kwestię Spinosaurus to jego mózg określa się w przedziale wagowym od 180 do 200 gram, nie udało mi się jednak odnaleźć informacji dotyczących pojemności czaszki. Sugeruje się natomiast, że najbardziej rozwiniętymi obszarami mózgowia Spinosaurus była część odpowiedzialna za przesyłanie bodźców pochodzących z nerwów kanałów czuciowych umiejscowionych na końcu pyska odpowiedzialnych za odbiór impulsów jakie generowały ofiary znajdujące się pod powierzchnią wody, podczas gdy drapieżnik ten polował z pyskiem zanurzonym w wodzie.

Biorąc pod uwagę współczynnik encefalizacji Tyrannosaurus wynosi 1,8 – 2 natomiast Spinosaurus 1 – 1,2. W praktycznym rozumieniu Tyrannosaurus wydaje się być inteligentniejszym teropodem, jednak należy w tym miejscu uwzględnić pewną kwestię.

System EQ jest dość złożony to działa on jednak na dość podstawowych zasadach, gdzie komórki nerwowe które tworzące mózg są takie same niezależnie od rodzaju zwierzęcia. Oznaczało by to, że większy mózg składał by się z większej liczby komórek, a więcej komórek to więcej potencjalnej ” mocy” dla mózgu, więc co za tym idzie ogólny intelekt takiego zwierzęcia powinien być wysoki. Problem jednak tkwi w tym, iż nie bierze się w nim pod uwagę tkanek nerwowych mózgu odpowiedzialnych za różne obszary (wizji, słuch, powonienie, pamięć itp. ) w praktyce oznacza to, że np. dwa różne dinozaury o podobnym rozmiarowo i masowo mózgu nie musiały być na tym samym poziomie intelektualnym jeden mógł górować nad drugim, jeżeli obszary nerwowe jego mózgu miały w budowie więcej tkanek odpowiedzialnych choćby za pamięć, planowanie czy rozwiązywanie potencjalnych problemów.

Scenariusz potencjalnego starcia:

Egipt , Maroko – formacje : Baharija , Kem Kem ok. 96 mln lat temu

Z powodu zmieniającego się klimatu poziomy mórz zaczynają wzrastać, bagna i rzeki będące jak dotąd opanowane przez Spinosaurus zaczynają sukcesywnie znikać, sprawiając, że wyspecjalizowanemu w połowie ryb drapieżnikowi zaczyna doskwierać głód zmuszając go wędrówki poza dotychczasowe terytorium. Po wielogodzinnej wędrówce dostrzega on osobniczkę Tyrannosaurus rex, która w niedalekim odstępie czasowym sukcesywnie  upolowała roślinożernego Ouranosaurus i pożywia się nim wraz ze swoim potomstwem.

Zazwyczaj tak duże zwierzęta drapieżne nie atakują się nawzajem jednak Spinosaurus jest tak głodny, ze podchodzi coraz bliżej łupu i wcześniej wymienionej łowczyni,  staje w pozycji dwunożnej złowieszczo porykując w celu próby zastraszenia. Samica T.rexa nie mając wcześniej do czynienia z teropodem o tych rozmiarach i wyglądzie początkowo wycofuje się od łupu wraz z młodymi. Jednak jeden z młodych T.rexów cofa się i ryzykując próbuje uszczknąć dla siebie jeszcze kawał mięsa, co zostaje jednak zauważone przez Spinosaurus, który odgania młode, w tym właśnie momencie następuje atak matki młodego T.rexa w postaci staranowania Spinosaurus.

Ten jednak nie pozostaje dłużny samicy zadając jej potężny cios potężną łapą w okolice korpusu następnie ponowny w pysk raniąc ją dotkliwie w oko, samica Tyrannosaurus jednak chwyta w swój potężny pysk łapę Spinosaurus z łatwością ją odgryzając. Spinosaurus w akcie desperacji chwyta długim pyskiem kark samicy jednak słabe szczęki tego teropoda, nie są w stanie przytrzymać oponentki, która z łatwością się wyswobadza, Spinosaurus w przypływie szoku, bólu oraz z powodu zbytniego natężenia na miednice będącego skutkiem zbyt długiego przebywania w pozycji dwunożnej powraca do pozycji czworonożnej traci jednak równowagę w wyniku wcześniej odgryzionej kończyny przedniej, odsłaniając tym samym kark. Sytuację tą natychmiast wykorzystuje samica Tyrannosaurus rex, która potężnym kłapnięciem szczęki kończy żywot oponenta uszkadzając mu kręg szyjny.

Kończąc artykuł chciałbym złożyć życzenia zdrowych, spokojnych, rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia, masy wymarzonych prezentów oraz Szczęśliwego Nowego Roku wszystkim czytelnikom mojego blogu, jak i innym blogerom oraz samej redakcji portalu DinoAnimals – mam nadzieje , iż ten nowy rok zaowocuje tym, że pojawią się dla was nie tylko jakieś intratne propozycję od reklamodawców pozwalające wam rozwijać portal  ale również masa nowych blogerów, którzy podobnie do mnie będą chcieli dzielić się swoją pasją z innymi ludźmi.

Pozdrawiam Krzysztof  i zapraszam do lektury nowych artykułów po nowym roku.

Podobne artykuły

• 

  ‘’Cudzych chwalimy swego nie znamy sami nie wiemy co posiadamy’’

• 

  ”Intelektualiści” ?

• 

  ‘’Hospodar wyspy Hateg’’