Czy dobór naturalny może wyjaśnić fakt istnienia mikroewolucji, ale nie powstawanie nowych gatunków i wyższych jednostek systematycznych?
Dysponujemy obszerną wiedzą na temat mechanizmów powstawania gatunków w drodze doboru naturalnego. Przykładem może być model specjacji allopatrycznej, opracowany przez Ernsta Mayra z Harvard University. Oddzielenie barierą geograficzną jednej z populacji gatunku sprawia, że może ona podlegać odmiennym naciskom selekcyjnym, prowadzącym do jej odrębności. Jeśli różnice staną się tak duże, że osobniki izolowanej populacji nie będą krzyżowały się z osobnikami populacji wyjściowej, będzie to oznaczało powstanie nowego gatunku.
Dobór naturalny jest najlepiej poznanym mechanizmem ewolucji
Dobór naturalny jest najlepiej poznanym mechanizmem ewolucji, ale biolodzy rozważają i stale badają możliwości powstawania nowych gatunków lub złożonych przystosowań wskutek mniej typowych zjawisk, m.in. genetycznych.
Lynn Margulis z University of Massachusetts i inni dowodzą na przykład, że niektóre organelle komórkowe, takie jak mitochondria, wyewoluowały dzięki symbiozie pradawnych organizmów. Zatem nauka nie kwestionuje ewolucji wskutek działania innych sił niż dobór. Jednak muszą one mieć charakter naturalny; nie można odwoływać się do działań tajemniczych rozumnych twórców, których istnienia naukowo nie udowodniono.
Dobór naturalny a powstawanie nowych gatunków
Twierdzenie, że dobór naturalny nie wyjaśnia powstawania nowych gatunków, jest nieprawdziwe. Dobór naturalny wraz z innymi mechanizmami ewolucyjnymi, takimi jak mutacje, dryfty genetyczne i izolacja rozrodcza, stanowią kluczowe czynniki prowadzące do specjacji, czyli powstawania nowych gatunków.
Dobór naturalny (proces, w którym organizmy lepiej przystosowane do danego środowiska mają większe szanse na przeżycie i rozprzestrzenienie się) jest kluczowym czynnikiem prowadzącym do powstawania nowych gatunków.
- Po pierwsze, w różnych środowiskach (np. na innej wyspie, w innych warunkach klimatycznych) dobór naturalny faworyzuje inne cechy przystosowawcze (takie, które pomagają przetrwać). Dlatego populacje żyjące w odmiennych warunkach zaczynają się od siebie różnić.
- Po drugie, jeśli mieszańce (potomstwo z krzyżówki dwóch odmiennych populacji) mają gorszą „przydatność” (mniejsze szanse na przeżycie), dobór naturalny sprzyja izolacji rozrodczej – czyli unikaniu krzyżowania się tych populacji.
- Po trzecie, mutacje (przypadkowe zmiany w kodzie genetycznym), które utrudniają krzyżowanie się populacji, są korzystne, bo zapobiegają mieszaniu się przystosowanych już odmian. Dlatego dobór naturalny je wspiera.
- Po rozdzieleniu populacji, w każdej z nich zachodzą dalsze zmiany pod wpływem doboru naturalnego w danym środowisku. Z czasem różnice między nimi narastają, aż w końcu stają się odrębnymi gatunkami, które nie mogą się już ze sobą krzyżować.
- Wiele badań potwierdza, że taki właśnie mechanizm prowadzi do powstawania nowych gatunków u roślin, owadów, ryb czy ptaków na izolowanych wyspach lub w ekstremalnych warunkach.
Podsumowując, dobór naturalny jest główną siłą napędzającą różnicowanie się populacji i powstawanie nowych gatunków poprzez faworyzowanie przystosowań do różnych środowisk i izolacji rozrodczej.
dobór naturalny idzie w parze z ewolucją więc ten artykuł to bzdura
@fatrno – Nie przeczytałem, ale się wypowiem 😉
Robert wyraźnie napisał, że „nauka nie kwestionuje ewolucji wskutek działania innych sił niż dobór. Jednak muszą one mieć charakter naturalny”
Twierdzenie, że dobór naturalny nie wyjaśnia powstawania nowych gatunków, jest nieprawdziwe. Dobór naturalny, działający wraz z innymi mechanizmami ewolucyjnymi, odgrywa kluczową rolę w procesie powstawania nowych gatunków, zwanym specjacją.
Oto w jaki sposób dobór naturalny przyczynia się do powstawania nowych gatunków:
1. Izolacja rozrodcza
Dobór naturalny faworyzuje cechy, które uniemożliwiają krzyżowanie się między populacjami tego samego gatunku. Może to prowadzić do izolacji rozrodczej, czyli sytuacji, w której dwie populacje nie mogą się ze sobą krzyżować i wymieniać materiału genetycznego.
2. Akumulacja różnic genetycznych
Izolowane populacje stopniowo akumulują różnice genetyczne w wyniku mutacji, dryfu genetycznego i doboru naturalnego działającego na odmienne cechy przystosowawcze w różnych środowiskach. Te różnice genetyczne pogłębiają izolację rozrodczą.
3. Powstawanie cech izolujących
Dobór naturalny promuje cechy, które uniemożliwiają krzyżowanie się między populacjami, takie jak różnice w zachowaniach godowych, okresach rozrodczych, preferencjach partnerskich czy niezgodności genetycznych.
4. Różnicowanie się cech
Dobór naturalny prowadzi do powstawania nowych cech przystosowawczych w izolowanych populacjach, w odpowiedzi na różne wyzwania środowiskowe. Im bardziej populacje różnią się fenotypowo, tym bardziej pogłębia się izolacja rozrodcza.
5. Utrwalanie różnic
Poprzez ciągły dobór, różnice genetyczne i fenotypowe między populacjami stają się na tyle duże, że krzyżowanie między nimi staje się niemożliwe lub prowadzi do niepłodnego potomstwa. Tym samym powstają dwa odrębne gatunki.
Liczne badania nad specjacją, zarówno w naturze, jak i w warunkach laboratoryjnych, potwierdzają rolę doboru naturalnego w tym procesie. Chociaż specjacja może zachodzić również w wyniku innych mechanizmów, takich jak dryf genetyczny czy poliploidyzacja, to dobór naturalny jest kluczowym czynnikiem napędzającym powstawanie nowych gatunków.