Ewolucjoniści nie potrafią wskazać żadnych skamieniałości form przejściowych – na przykład istoty będącej pół gadem, pół ptakiem
W rzeczywistości paleontolodzy dysponują wieloma przykładami skamieniałości o budowie pośredniej między rozmaitymi grupami systematycznymi. Jedną z najsłynniejszych jest praptak (Archaeopteryx), który prezentuje mozaikę cech anatomicznych ptaków i dinozaurów. Odkryto też innych jego upierzonych, bardziej lub mniej ptasich, wymarłych krewniaków. Ewolucję współczesnych koni można prześledzić w zapisie kopalnym, poczynając od maleńkiego Hyracotherium (Eohippus).
Walenie miały lądowych przodków, a ogniwa pośrednie obejmują takie formy, jak Ambulocetus i Rodhocetus.
Skamieniałe muszle pozwalają prześledzić trwającą miliony lat ewolucję różnych mięczaków. Znamy formy kopalne hominidów będących ogniwami pośrednimi między nami a naszymi małpoludzkimi przodkami, takimi jak australopitek Lucy.
Kreacjoniści ignorują zapis kopalny
Tymczasem kreacjoniści ignorują zapis kopalny. Twierdzą, że archeopteryks nie jest brakującym ogniwem między gadami a ptakami, lecz jedynie wymarłym ptakiem o pewnych gadzich cechach. Żądają od ewolucjonistów przedłożenia jakiejś dziwacznej chimery – stwora nie dającego się zaliczyć do żadnej znanej jednostki taksonomicznej.
Nawet jeśli kreacjonista przyzna, że dana skamieniałość ma cechy pośrednie między dwiema grupami, będzie się domagać przedstawienia dalszych skamieniałości przejściowych, tym razem między ogniwem pośrednim a jedną z grup. Może takie irytujące żądania powtarzać w nieskończoność, stawiając wygórowane oczekiwania w odniesieniu do niekompletnego z oczywistych przyczyn zapisu kopalnego.
Zegar molekularny
Ewolucjoniści mogą się jednak powołać na niezależne dowody dostarczone przez biologię molekularną. Wszystkie organizmy mają wiele wspólnych genów, ale zgodnie z modelem ewolucyjnym budowa tych genów i kodowanych przez nie produktów powinna się różnić w przypadku różnych gatunków w stopniu odpowiadającym ich pokrewieństwu ewolucyjnemu. Genetycy mówią o „zegarze molekularnym”, który tyka, odkąd rozeszły się drogi przodków tych gatunków. Te molekularne dane wskazują na stopnie pokrewieństwa różnych organizmów na przestrzeni dziejów.
Twierdzenie, że nie istnieją żadne skamieniałości form przejściowych między gadami a ptakami, jest nie do końca prawdziwe. Ewolucjoniści odkryli wiele skamielin reprezentujących formy przejściowe w ewolucji ptaków od gadzich przodków. Oto kilka przykładów:
– Archaeopteryx – Żyjący około 150 milionów lat temu, jest uważany za jedną z pierwszych znanych form przejściowych między gadami a ptakami. Miał pióra, skrzydła przystosowane do lotu oraz wiele cech gadów, takich jak zęby, ogon z kręgami i pazury na skrzydłach.
– Microraptor – Mały, pierzasty dinozaur żyjący około 125 milionów lat temu. Miał pióra na skrzydłach, nogach i ogonie, co sugeruje, że był blisko spokrewniony z ptakami.
– Anchiornis – Żyjący około 160 milionów lat temu, miał pióra pokrywające większość ciała oraz inne cechy ptasie, takie jak kość grzbietu połączona z biodrem, typowa dla ptaków.
– Aurornis – Datowany na około 160 milionów lat temu, miał cechy zarówno gadzich, jak i ptasich przodków, w tym pióra, trójpalczaste kończyny przednie i czworonożny sposób poruszania się.
Istnieje wiele innych przykładów skamielin form przejściowych, które łączą gady z ptakami, pokazując stopniową ewolucję cech ptasich u tych zwierząt. Twierdzenie, że takie formy przejściowe nie istnieją, jest niezgodne z dostępnymi dowodami paleontologicznymi.