Ewolucjoniści nie potrafią wskazać żadnych skamieniałości form przejściowych – na przykład istoty będącej pół gadem, pół ptakiem

W rzeczywistości paleontolodzy dysponują wieloma przykła­dami skamieniałości o budowie pośredniej między rozmaity­mi grupami systematycznymi. Jedną z najsłynniejszych jest praptak (Archaeopteryx), który prezentuje mozaikę cech ana­tomicznych ptaków i dinozaurów. Odkryto też innych jego upierzonych, bardziej lub mniej ptasich, wymarłych krew­niaków. Ewolucję współczesnych koni można prześledzić w zapisie kopalnym, poczynając od maleńkiego Hyracothe­rium (Eohippus).

Walenie miały lądowych przodków, a ogni­wa pośrednie obejmują takie formy, jak Ambulocetus i Rodhocetus.

Skamieniałe muszle pozwalają prze­śledzić trwającą miliony lat ewolucję różnych mięczaków. Znamy formy kopalne hominidów będących ogniwami po­średnimi między nami a naszymi małpoludzkimi przodkami, takimi jak australopitek Lucy.

Kreacjoniści ignorują zapis kopalny

Tymczasem kreacjoniści ignorują zapis kopalny. Twierdzą, że archeopteryks nie jest brakującym ogniwem między gada­mi a ptakami, lecz jedynie wymarłym ptakiem o pewnych ga­dzich cechach. Żądają od ewolucjonistów przedłożenia ja­kiejś dziwacznej chimery – stwora nie dającego się zaliczyć do żadnej znanej jednostki taksonomicznej.

Nawet jeśli kre­acjonista przyzna, że dana skamieniałość ma cechy pośrednie między dwiema grupami, będzie się domagać przedstawie­nia dalszych skamieniałości przejściowych, tym razem mię­dzy ogniwem pośrednim a jedną z grup. Może takie irytujące żądania powtarzać w nieskończoność, stawiając wygórowa­ne oczekiwania w odniesieniu do niekompletnego z oczywi­stych przyczyn zapisu kopalnego.

Zegar molekularny

Ewolucjoniści mogą się jednak powołać na niezależne do­wody dostarczone przez biologię molekularną. Wszystkie or­ganizmy mają wiele wspólnych genów, ale zgodnie z mode­lem ewolucyjnym budowa tych genów i kodowanych przez nie produktów powinna się różnić w przypadku różnych ga­tunków w stopniu odpowiadającym ich pokrewieństwu ewo­lucyjnemu. Genetycy mówią o „zegarze molekularnym”, któ­ry tyka, odkąd rozeszły się drogi przodków tych gatunków. Te molekularne dane wskazują na stopnie pokrewieństwa róż­nych organizmów na przestrzeni dziejów.