DomowePsySsakiZwierzęta

Wilczarz irlandzki

Wilczarz irlandzki

Dorosłemu mężczyźnie może sięgać do pasa, jednak mimo swej wielkości nie traktuje innych z góry. Choć drzemie w nim instynkt niezależnego łowcy, potrafi pokochać człowieka i opiekować się nim niczym anioł stróż. Czego zatem chcieć więcej od najlepszego przyjaciela człowieka jakim jest pies?

Klasyfikacja FCI

  • Grupa 10: Charty
  • Sekcja 2: Charty szorstkowłose
  • Typ chartowaty
  • Nie podlega próbom pracy
Wilczarz irlandzki.

Pochodzenie rasy

Pojawiają się sugestie, że ta bardzo stara rasa została wprowadzona na tereny Irlandii już ok. 7000 lat p.n.e. W irlandzkim prawie i literaturze datowanych na V wiek określano je jako Cu („pies/irlandzki pies/pies wojenny/wilczur”, itp.). Przedrostek stosowano w stosunku do nazwisk szanowanych wojowników oraz szanowanych i lojalnych królów.

Na podstawie znalezionych pism ustalono, że rasa istniała już w 273 roku p.n.e, a może nawet w roku 600 p.n.e. za czasów celtyckich Wolków i Tolistobogii. Celtowie, którzy ocaleli po najazdach walczyli zaciekle z najeźdźcą razem z dużymi psami. Wspomina o nich również sam Juliusz Cezar w traktacie „O wojnie galijskiej” stworzonym w IV wieku n.e.

Wilczarze hodowano w celach myśliwskich, ludy zamieszkujące dzisiejszą Irlandię nazywały je Cu Faoil. Do dzisiaj Irlandczycy hodują je na psy myśliwskie, obronne i stróżujące. W czasie podboju Irlandii przez Anglików wilczarze stały się bardzo popularne wśród szlachty. Często darowywano je jako prezent ważnym osobistościom i zagranicznym dostojnikom.

Wilczarz irlandzki.

W „Historii Irlandii” stworzonej przez św. Edmunda Campiona w wieku XVI zawarty został opis psów używanych w czasie polowań na wilki w górach Wicklow. Autor zaznaczył również, fakt, że cieszące się wielka popularnością wilczarze masowo eksportowano do innych krajów europejskich, jako członków domów królewskich. Proceder ten doprowadził do gwałtownego spadku populacji wilczarzy w Irlandii, dlatego też Olivier Cromwel musiał publicznie zapewnić, że pozostała liczba psów tej rasy jest wystarczająca do kontrolowania populacji wilków.

Człowiekiem, który poświęcił swoje życie na odrodzenia rasy w Irlandii i Anglii był XIX-wieczny kapitan George August Graham. Ponieważ jednak psów czystej krwi było zbyt mało, aby odtworzyć z nich kolejnych przedstawicieli rasy Graham krzyżował wilczarze z borzojem, dogiem niemieckim, chartem szkockim i mastyfem angielskim. W 1885 r. kapitan Graham wraz z innymi hodowcami założył w końcu klub rasy i stworzył jej wzorzec.

Wilczarz irlandzki.

Charakterystyka

Wygląd

Standardy określają wilczarza irlandzkiego jako psa dużego i wyglądającego na władczego. Łączy w sobie siłę, szybkość i bystry wzrok, ponadto, jest zaliczany do największych psów  rasowych. Sylwetką przypomina charta, jest jednak bardziej muskularny, silniejszy, ale pełen wdzięku. Jego ruchy są płynne i ekspresyjne, głowę i szyję nosi wysoko, ogon jest lekko zakręcony ku górze, średniej grubości, mocno owłosiony. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, umaszczenie może być szare, pręgowane, czerwone, czarne, białe, płowe, pszeniczne lub stalowe.

Generalnie, wszystkie rodzaje umaszczenia podobne do charta szkockiego są akceptowane przez FCI. Sam włos jest natomiast szorstki i twardy na tułowiu, głowie oraz kończynach, nad oczami i pod żuchwą wręcz drutowaty. Oczy ciemne, średniej wielkości, uszy noszone jak u greyhounda.

Średnia wysokość w kłębie powinna być większa od doga niemieckiego, mimo to nie jest to pies najcięższy, ponieważ budową jest zbliżony do lekkich greyhoundów lub chartów afgańskich.

Wilczarz został wyhodowany na dużego samodzielnego myśliwego, którego metody łowieckie opierają się wyłącznie na wzroku, co wyraźnie odróżnia go od psów gończych typu Beagle lub gończy polski pracujących głównie w oparciu o zmysł węchu dlatego też wilczarz przez większość czasu chodzi z głową uniesioną. Jako pies angażowany do polowań na wilki powinien być na tyle szybki, żeby wilka złapać oraz na tyle silny, aby go zabić.

Wilczarz irlandzki.

Temperament

Wilczarze to psy o zróżnicowanej osobowości, w obrębie rasy spotykamy najwięcej indywidualistów, a nawet dziwaków. Rzadko jednak działa bezmyślnie i, mimo swej wielkości, nie niszczy domów, ani nie hałasuje. Być może przyczyną tej delikatności jest introwertyzm, wysoka inteligencja i powściągliwość.

Często tworzy silną więź z członkami rodziny, dlatego w sytuacji, gdy przez dłuższy czas pozostaje sama odczuwa silne przygnębienie, przejawiając również zachowania destrukcyjne. Może stanąć w obronie człowieka, ale nie nadaje się zbytnio na obrońcę całej posesji. Słynący z niezależności, nie wykazuje raczej instynktu terytorialnego, dlatego opisuje się go jako zwierzę łagodne podczas głaskania, ale groźne, kiedy ktoś je sprowokuje.

Choć potrzebuje obecności bliskich sobie ludzi, obcych traktuje oschle, ale nie agresywnie. W stosunku do innych psów domowych nie powinien wykazywać terytorialności, ani złości, ale jako pies myśliwski jest wyposażony w specjalne umiejętności, które może zademonstrować na psim współlokatorze podczas zabawy. Chodzi tu głównie o zachowania przypominające polowanie (nie walki o dominację czy teren).

Wilczarz irlandzki.

Wydaje się, że wilczarze są raczej delikatne w stosunku do dzieci i łatwe w ułożeniu. Dobrze reagują na silnego, ale zarazem delikatnego i konsekwentnego właściciela. Trzeba jednak pamiętać, że w przeszłości psy te były potrzebne do pracy wymagającej przebywania z dala od swego pana, dlatego musiały podejmować decyzje samodzielnie w czasie polowań, w związku z tym nawet dzisiaj obserwuje się tę niezależność (zwłaszcza wtedy, gdy pies działa bez czekania na szczegółowe polecenia).

Współcześni przedstawiciele rasy różnią się znacznie od starożytnych przodków zasiewających strach w sercach Rzymian. Dzisiaj wilczarze irlandzkie wybiera się ze względu na ich lojalność, miłość, cierpliwość i oddanie. Mimo, iż w przeszłości wykorzystywano je jako strażników, nie sprawdzają się zbyt dobrze w tej roli, ponieważ nie wykazują agresji w stosunku do obcych.; jedynym odstraszaczem w takiej sytuacji jest rozmiar psa. Gdy stwierdzi, że członkowie jego rodziny są w niebezpieczeństwie, pokazuje swą nieustraszoność.

Wilczarz irlandzki.

Kondycja zdrowotna

Jako rasa bardzo okazała, wilczarze żyją raczej krótko – 6–10 lat (średnio 7). Za główną przyczynę śmierci uznaje się kardiomiopatię rozstrzeniową, raka kości, skręt żołądka oraz dziedziczne zespolenie wrotne (w wątrobie nie dochodzi do oczyszczania i detoksykacji krwi, co prowadzi do zatrucia organizmu).

Zaleca się, aby wilczarze nie otrzymywały dodatkowych suplementów diety, jeśli spożywają dobre karmy dla psów. Przyjmuje się, że zawartość białka w diecie powinna być niska, aby spowolnić szybki proces wzrostu. W obrębie rasy występuje tzw. efekt wąskiego gardła (podobny do efektu założyciela, pojawia się na skutek zmniejszenia populacji, prowadzący do zmniejszenia różnorodności puli genowej), związany z efektem reproduktora.

Wilczarz irlandzki.

Szczegółowe dane i wymiary

Wilczarz irlandzki

  • Wysokość w kłębie:
    • psy: 80 – 90 cm
    • suki: 71 – 85 cm
  • Masa:
    • psy: min. 54,5 kg
    • suki: min. 40,5 kg
  • Średnia długość życia: 6 – 10 lat
Wilczarz irlandzki.

Wilczarz irlandzki – ciekawostki

Nazwa

Nazwa „wilczarz” pochodzi od funkcji, jaką pies miał pełnić (polowanie na wilki), nie od wyglądu.

Najwyższy pies rasowy świata

Wilczarz irlandzki jako rasa jest najwyższym psem – stając na tylnych nogach może mierzyć nawet 2 metry.

Dobry opiekun

Hodowca wilczarzy irlandzkich i pisarka Linda Glover wierzy, że psy te są blisko spokrewnione z ludźmi, co sprawia, że dużo rozumieją i są wrażliwe na złą wolę oraz złośliwe intencje innych. W związku z tym są doskonałymi opiekunami ludzi.

Pies z najdłuższym ogonem

Wilczarz irlandzki o imieniu Keon, jest posiadaczem najdłuższego ogona wśród psów. Długość jego ogona wynosi 76.8 cm.

Wilczarz irlandzki w otoczeniu whippetów.

Polecamy


Baza Dinozaurów

11 komentarzy

  1. Mam pytanie a mianowicie czy Wilczarz zdobył kiedyś tytuł największego psa a jak tak to jak był duży 🙂

  2. Droga redakcjo czy wilczarz może osiągnąć powyżej 90 cm ? Bo kiedyś spotkałem psa tej rasy był trochę wyższy od mojego Mastifa który ma ok 95 cm.

  3. Powołując się na wasze dane, trudno uwierzyć, że taki wilczarz potrafi zabić wyrośniętego wilka.
    Wysokość w kłębie:
    Wilczarz – 80 – 90 cm
    Wilk – 70 – 85 (niekiedy do 90)
    Masa:
    Wilczarz – 54,5 kg
    Wilk – 45 – 60 (wyjątkowo do 75) kg
    Oczywiście że ma szansę, jednak taki pojedynek wygląda na wyrównany, nawet z lekką przewagą wilka. A skoro tak, to kto by ryzykował, posyłając psa (bądź psy) na watahę wilków?
    I teraz nasuwa się kolejne pytanie, może nie do końca powiązane z artykułem. Jakim cudem jakikolwiek pies może przegonić niedźwiedzia brunatnego?!

    1. Szymon, obejrzyj sobie filmy na YT i czy na FB. Niewielkie, zadziorne psy przepędzają na nich bez trudu niedźwiedzie. To po prostu fakt wielokrotnie zarejestrowany na filmach.

      1. A jest jakieś logiczne wytłumaczenie tej sytuacji? Czemu wielki, głodny niedźwiedź wycofuje się na widok takiego małego (dla niego) pieska?

        1. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć. Być może hałas powodowany przez psa może według niedźwiedzia znamionować nadchodzenie czegoś groźniejszego – ludzi, większej ilości psów? Dzikie zwierzęta nie są skore to jakiegoś zbędnego ryzyka. Wolą więc odpuścić konfrontację, niż narazić się na niepotrzebne kłopoty.

      2. Wilk ma dużo mocniejszy uścisk szczęk, nawet od karabasza (1200 > 743 psi) A w Kanadzie zdarzały się wilki ważące 100 kg.

  4. Droga Redakcjo, nie chcę zawracać głowy, ale byłoby naprawdę świetnie, gdyby za jakiś czas pojawił się artykuł o mało popularnej w Polsce, ale bardzo ciekawej rasie psa- wilkodława kazachskiego/górskiego psa Kazachstanu/wilkodław TOBET. To pies używany do pilnowania domów i inwentarza, a także do polowań. Bardzo wytrzymałe zwierzęta- w sumie nic dziwnego, biorąc pod uwagę tamtejsze warunki klimatyczne- i do tego inteligentne. Nie wiem, czy wilkodławy są zarejestrowane jako odrębna rasa, ale może Wy wiecie? 😉
    PS Nazwa mówi sama za się- podobno może zadusić wilka, ale czy to prawda, nie wiem, bo nie byłam nigdy tego świadkiem 🙂

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button