Ameryka PdAmeryka PnSsakiZwierzęta

Skunks (Mephitidae) – „śmierdzący” ssak

Skunksy (Mephitidae) – „śmierdzące” ssaki

Skunks to zwierzę osiągające rozmiary nieco większe niż domowy kot. Najbardziej znany jest ze swojego niezbyt przyjemnego zapachu wydzielanego w trakcie zagrożenia. Choć większość ludzi woli trzymać się od tych zwierząt z daleka – część decyduje się na udomowienie skunksa i uczynienie z niego domowej maskotki.

Nazwa

Angielska nazwa skunk oznacza: śmierdziel, śmierdziuch, parszywiec.

Klasyfikacja

  • Gromada: ssaki (Mammalia)
  • Rząd: drapieżne (Carnivora)
  • Rodzina: skunksowate (Memhitidae)

Początkowo skunks zaklasyfikowany był do rodziny Mustelidae, czyli łasic. Badania genetyczne wykazały jednak duże różnice w genotypie i aktualnie wyodrębnia się osobną rodzinę skunksowatych zawierającą w sobie cztery różne rodzaje.

Młode skunksy zwyczajne (Mephitis mephitis).

Rodzaje i gatunki skunksowatych:

Conepatus
  • Conepatus chinga – surillo andyjski
  • Conepatus humboldtii – surillo patagoński
  • Conepatus leuconotus – surillo białonosy
  • Conepatus semistriatus – surillo pasiasty
Mephitis
  • Mephitis macroura – skunks długoogoniasty
  • Mephitis mephitis – skunks zwyczajny
Mydaus
  • Mydaus javanensis – teledu
  • Mydaus marchei
Spilogale
  • Spilogale angustifrons
  • Spilogale gracilis
  • Spilogale putorius – skunks plamisty
  • Spilogale pygmaea
Skunksy zwyczajne (Mephitis mephitis).

Występowanie

Trzy rodzaje skunksów występują wyłącznie na terenie Ameryki Północnej i Ameryki Południowej.

Memphitis, czyli skunks zwyczajny i skunks długoogoniasty swoim zasięgiem obejmują obszary od południowej Kanady do Kostaryki.

Conepatus, czyli cztery odmiany surillo, zamieszkują tereny od południowych Stanów Zjednoczonych do Argentyny.

Spilogale, czyli m.in. skunks plamisty, występuje na zachodnie Południowej Kolumbii Brytyjskiej, wschodniej Pensylwanii oraz południowej Konstaryce.

Poza kontynentami amerykańskimi można spotkać jedynie rodzaj Mydaus. Zamieszkuje on obszar Indonezji, Filipin oraz południowo-wschodniej Azji.

Skunksy zwyczajne (Mephitis mephitis).

Środowisko naturalne

Skunksy zasiedlają bardzo zróżnicowane terytoria: lasy, łąki, tereny rolne, pola otwarte oraz skaliste tereny górskie. W ciągu dnia szukają schronienia w grotach skalnych lub norach. Mogą kopać je samodzielnie lub wykorzystywać te skonstruowane przez inne zwierzęta, jak świstaki czy borsuki. Noc to dla nich czas opuszczania kryjówek i żerowania.

Niektóre gatunki – głównie z rodzaju Spilogate, potrafią doskonale wspinać się na drzewa, co zapewnia im dodatkową ochronę przed drapieżnikami.

Skunksy potrafią wspinać się na drzewa.

Charakterystyka

Cechą, po której najłatwiej rozpoznać skunksa jest jego charakterystyczne ubarwienie. Na ogół jest on czarny lub brązowy z jaśniejszym futrem na pysku, plecach oraz ogonie. Zazwyczaj białe elementy tworzą pasek, ale u niektórych gatunków wzór kształtuje się inaczej. U skunksa plamistego, jak wskazuje jego nazwa, są to białe, drobne plamki rozmieszczone na całym ciele. Skunks zwyczajny natomiast zamiast jednego jasnego paska ma co najmniej dwa, które łączą się na czubku głowy.

Skunksowate to zwierzęta osiągające niewielkie lub średnie wielkości. Mają dość krępy tułów oraz krótkie kończyny zakończone silnymi pazurami stworzonymi do kopania w ziemi. Ich ciało zakończone jest długim, puszystym ogonem.

Podobne artykuły
Skunks – w niewoli – może żyć nawet 15 lat, na wolności zazwyczaj około 3 lat.

Śmierdząca wydzielina

Skunksy mają bardzo dobrze rozwinięte gruczoły zapachowe wokół odbytu, z których potrafią wystrzelić śmierdzącą, oleistą wydzielinę. Jej główny składnik to (E)-but-2-eno-1-tiol, a u skunksa plamistego i właściwego także 3-metylobutano-1-tiol. Woń (zapach) tej wydzieliny jest „niezbyt” przyjemna dla wroga 🙂

Skunks, zanim spryska wroga śmierdzącą substancją, ostrzega go przed atakiem. Robi to unosząc ogon do góry i tupiąc nogami w ziemie. Jeśli takie zachowanie nie odstraszy zagrożenia skunks wystrzeliwuje wydzielinę celując w oczy – to właśnie dla tej części ciała jest ona najbardziej drażniąca.

Zasięg takiego „strzału” zależy od gatunku. U skunksa zwyczajnego wynosi on aż 6 metrów a u teledu tylko metr.

Skunks plamisty (Spilogale putorius).

Dieta

Skunksy są wszystkożerne więc ich dieta składa się zarówno z roślin jak i materiału zwierzęcego. Zależy to głównie od pór roku, a co za tym idzie dostępności pokarmu.

Skunksy żywią się więc owadami, larwami, dżdżownicami, małymi gryzoniami, jaszczurkami, salamandrami, żabami, wężami, ptakami, kretami oraz jajkami. Często zjadają także jagody, korzenie, liście, trawy, grzyby i orzechy. Bywa, że odżywiają się one także padliną pozostawioną przez koty lub inne zwierzęta, ale są to rzadkie przypadki.

Skunksy znane są z polowania na pszczoły. Wdrapują się one na ule i zjadają pszczoły strażniczki, które jako pierwsze lecą, aby ocenić sytuację. Od użądleń chroni skunksy wyjątkowo grube futro. Takiego atakowania uli uczą się już młode skunksy od swoich matek.

Wydzielina skunksa może pokonać nawet największego wroga. Tym bardziej małego, niedoświadczonego niedźwiadka 🙂

Tryb życia

Skunksy są raczej samotnikami. Jedynie w zimniejszych częściach roku zamieszkują nory wspólnie, aby zapewnić sobie dostateczną ilość ciepła. W dzień chowają się one w swoich kryjówkach, a polują w nocy.

Rozmnażanie i rozwój

Okres rozrodu u skunksów następuje wczesną wiosną. Są to zwierzęta poligamiczne – oznacza to, że samiec z powodzeniem może znaleźć sobie więcej niż jedną partnerkę. Ciąża trwa około 66 dni, a na świat przychodzi od 4 do 7 młodych.

Małe skunksy są ślepe, głuche i pokryte miękką warstwą futra. Oczy otwierają się im dopiero po około 3 tygodniach od urodzenia, a mlekiem matki przestają odżywiać się po dwóch miesiącach. Pozostają z nią jednak przez około rok – wtedy dopiero osiągają samodzielność. Samiec nie odgrywa żadnej roli w opiece nad młodymi.

Skunks – w niewoli – może żyć nawet 15 lat, na wolności zazwyczaj około 3 lat.

Wymiary i waga skunksów zależą od rodzaju, do jakiego przynależą

Dane/wymiary

Skunksy (Mephitidae)

Wymiary i waga skunksów zależą od rodzaju, do jakiego przynależą. Największe rozmiary osiągają członkowie z rodziny Conepatus, a najmniejsze Spilogate. Waga skunksa plamistego mieści się w przedziale od 0,5 do 1 kilograma, a surillo ważą nawet 8,2 kg.

  • Długość ciała: od 40 do 94 centymetrów
  • Waga: od 0,5 do 8,2 kilogramy
  • Długość życia: 3 lata na wolności, do 15 lat w niewoli
Surillo pasiasty (Conepatus semistriatus).

Skunks – ciekawostki

Skunksy żyjące przy ludzkich siedzibach grzebią w śmietnikach poszukując jedzenia.
Skunksy mają bardzo słaby wzrok – widzą wyraźnie jedynie na odległość 3 metrów. Powoduje to, że bardzo często giną pod kołami rozpędzonych samochodów.
Angielska nazwa skunk oznacza: śmierdziel, śmierdziuch, parszywiec.
Skunks zwyczajny w Wielkiej Brytanii może być hodowany jako zwierzę domowe. Popularną praktyką było wówczas usuwanie gruczołów zapachowych. Od 2006 roku jest to jednak nielegalne.


Baza Dinozaurów

3 komentarzy

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button