InneOwadyZwierzęta

Chrząszcze – najliczniejsze owady na świecie

Rozmnażanie

Ponieważ chrząszcze należą do kladu Holometabola, większość z nich przechodzi tzw. przeobrażenie zupełne. Typowa metamorfoza składa się z 4 głównych etapów: jaja, larwy, poczwarki i postaci dorosłej (imago). U niektórych gatunków poczwarka może zamknąć się w specjalnym kokonie stworzonym pod koniec stadium. U takich chrząszczy jak oleicowate (Meloidae) i wachlarzykowate (Ripiphoridae) w pierwszym stadium rozwoju dochodzi do tzw. nadprzeobrażenia, które charakteryzuje się występowaniem stadium poczwarki rzekomej, po którym owad przeobraża się w poczwarkę.

Podczas godów chrząszcze mogą przejawiać bardzo złożone zachowania, do których zalicza się komunikację chemiczną z użyciem feromonów. Innym sposobem na znalezienia partnera jest bioluminescencja występująca wyłącznie u niektórych robaczków świętojańskich (Lampyridae). Samce i samice chrząszczy angażują się często w specjalny dialog przed kopulacją, obejmujący na przykład wspólny lot i wirowanie. Do rytuałów godowych zaliczyć można również walki między samcami i samicami. Ma to miejsce u osobników z rodzaju Nicrophorus. Dzięki temu zwyczajowi prawo do kopulacji mają tylko najsilniejsi przedstawiciele obu płci. Samce oleicowatych, wchodząc na partnerkę, głaszczą jej czułki swoimi. U wielu gatunków zapłodnienie przebiega błyskawicznie, ale w niektórych przypadkach trwa ono nawet kilka godzin.

Poza sezonem rozrodczym chrząszcze nie łączą się w pary.

Wiele samców chrząszczy przejawia terytorialność, dlatego zazwyczaj zaciekle bronią swych małych areałów przed innymi samcami. Zachowania te występują często u gatunków wyposażonych w rogi.

Wśród owadów zjawisko opieki rodzicielskiej jest bardzo rzadkie, ale występuje wśród niektórych chrząszczy. Troska o larwy gwarantuje przetrwanie gatunku na nieprzyjaznym obszarze, np. w słonych mokradłach, gdzie jaja i larwy zagrożone są częstymi pływami. Samice biegaczowatych bronią potomstwa przed innymi drapieżnikami, takimi jak pasożytnicze osy z gatunku Barycnemis blediator. Za schronienie dla potomstwa służą również kulki gnoju formowane przez niektóre żukokształtne.

Chrząszcze, tęgopokrywe (Coleoptera)
Chrząszcze, tęgopokrywe (Coleoptera) – Chalcosoma moellenkampi.

Największe chrząszcze

  • Za najdłuższego chrząszcza uznaje się rohatyńca herkulesa (Dynastes hercules), który może osiągnąć maksymalnie 17 cm długości. W rozmiar ten wliczone są bardzo długie, rogopodobne struktury z przodu głowy.
  • Podobne do poprzednika rozmiary osiąga gatunek Macrodontia cervicornis – 16-17 cm. Sporą część długości stanowią bardzo okazałe żuwaczki. Przeciętnie jednak chrząszcze te mierzą 10-14 cm.
  • Dorosłe samce z gatunku Titanus giganteus mierzą nawet 16,7 cm długości.
  • Bardzo duży jest też gatunek Goliathus goliathus – największe osobniki mierzą 6-10 cm długości (samice mierzą 5-8 cm), w stadium larwalnym waga wynosi 80-100 g, ale postać dorosła osiąga zaledwie połowę tego ciężaru.
  • Największy przedstawiciel rodzaju Megasoma mierzy 13,5 cm długości.
  • Największy chrząszcz występujący w Polsce to jelonek rogacz (Lucanus cervus) – samce osiągają do 9,2 cm (6 cm bez żuwaczek).
Chrząszcze, tęgopokrywe (Coleoptera)
Chrząszcze, tęgopokrywe (Coleoptera) – larwa rohatyńca herkulesa (Dynastes hercules).

Poprzednia strona 1 2 3 4 5Następna strona

Baza Dinozaurów

7 komentarzy

    1. Na czym opierasz swoją wiedzę o zasadach takiej pisowni? Czy aby nie dlatego, że w Wikipedii przyjęto taką notację zapisu, która zresztą budzi wątpliwości samych autorów encyklopedii i traktowana jest jako archaiczna?

      Międzynarodowy Kodeks Nomenklatury Botanicznej dla przykładu nie reguluje wprost sposobu zapisu naukowych nazw taksonów. Jednak w całym dokumencie wszelkiej rangi taksonów roślinnych zapisywane są kursywą.

      Z kolei International Code Of Zoological Nomenclature zaleca pisanie nazw naukowych rodzajów i gatunków wraz z jednostkami pomocniczymi (podrodzaj, podgatunek, forma itp.) odmiennym krojem czcionki od stosowanej w tekście, nazwy te zwykle zapisywane są kursywą, która nie powinna być stosowana przy zapisywaniu nazw taksonów wyższej rangi. Niemniej środowisko naukowe jest nieco podzielone w tej kwestii i nie należy traktować odmiennego sposobu zapisu w kategoriach błędu, jak Ty to podnosisz przy niektórych artykułach. Wiele uznanych autorytetów czyni to bowiem odmiennie. To kwestia przyjętej konwencji nie zaś istoty rzeczy.

      Z naszego punktu widzenia użycie kursywy wskazuje wyraźnie na nazwę naukową i jest łatwiejsze do wychwycenia przez czytelnika. Nie zawsze jest to konsekwentne, gdyż artykuły tworzone są przez kilku autorów i niektórzy używają nomenklatury podobnej do Wiki, inni zaś nie. Tworzenie jednak z tego przedmiotu dyskusji za każdym razem gdy taki element się pojawia uważamy za zupełnie bezprzedmiotowe dla całości artykułu.

  1. Jakoś ciężko mi uwierzyć w te siły. Z tego co widzę ten Herkules wagowo dochodzi do 115g. 850 swojej wagi daje prawie 100kg. Tyle to ja sam nie uniosę. ^^

    Jakieś potwierdzenie tych liczb?

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button