DomowePsySsakiZwierzęta

Alaskan malamute

Rasy psów – Alaskan malamute

Wilczy wygląd malamuta nie do końca współgra z jego charakterem. Rasa ta jest bowiem bardzo przywiązana do ludzi, umie z nimi współpracować i opiekować się nimi. Mimo to przejawia zachowania „dzikie”, podobnie jak inne rasy pierwotne. Dowiedzmy się więcej szczegółów na temat pięknych i mądrych alaskanów.

Klasyfikacja FCI

  • Grupa 5: Szpice i psy ras pierwotnych
  • Sekcja 1: Nordyckie psy zaprzęgowe
  • Typ wilkowaty
  • Nie podlega próbom pracy
Alaskan malamute.

Historia rasy

Niektóre źródła podają, że alaskan malamute jest potomkiem psów należących do plemion Kobuków – grupy Inuitów z zachodniej Alaski. Od wieków psy te spełniały ważne zadania względem ludzi: polowały na dzikie zwierzęta i towarzyszyły wiernie swym właścicielom. Słynęły z doskonałych umiejętności łowieckich, dlatego wykorzystywano je do pogoni za dużymi drapieżnikami, takimi jak niedźwiedzie. Dzięki idealnej współpracy, zarówno dla tamtejszych plemion, jak i ich psów, życie na nieprzyjaznym lądzie powyżej koła podbiegunowego upływało w dobrobycie.

Przez pewien czas malamuty i inne psy tego rodzaju zaprzęgały sanie osadników przybyłych pod wpływem tzw. gorączki złota nad Klondike. Z czasem alaskany stały się niebywale cenne dla poszukiwaczy złota, dlatego rozpoczęto ich krzyżowanie z importowanymi rasami. Celem takiego krzyżowania było udoskonalenie danej rasy, wydaje się jednak, że proceder ten nie wpłynął długotrwale na wygląd i umiejętności współczesnych malamutów.

Alaskan malamute.

Malamuty pomagały kontradmirałowi Richardowi Byrdowi w podróży na biegun południowy oraz górnikom przybyłym na Alaskę w czasie wspomnianej już gorączki złota w roku 1896. W czasie II wojny światowej stały się psami ratowniczo – poszukiwawczymi na Grenlandii. Nigdy natomiast nie były angażowane do wyścigów w psich zaprzęgach, bardziej nadawały się do roli psów pociągowych, potrafiły bowiem przenosić ładunki ważące setki, a nawet tysiące kilogramów.

AKC zarejestrowało rasę w 1935 r., ale po II wojnie światowej stanęła ona na krawędzi wymarcia. Szacuje się, że w 1947 r. żyło 30 zarejestrowanych malamutów, jednak niedługo potem rozpoczęto proces odradzania rasy.

Alaskan malamute.

Charakterystyka

Wygląd

Ponieważ jest stworzony do życia w niskich temperaturach, posiada obfite, podwójne futro. Podszerstek – warstwa wewnętrzna – ma oleistą, wełnistą strukturę, a jej grubość osiągać może nawet 5 cm. Włos okrywowy jest gruby i nastroszony, dlatego dodaje psu wizualnej objętości. Na głowie widoczne są stosunkowo niewielkie, sterczące uszy.

Mocna budowa

Alaskan to pies ciężki, z natury mocniej zbudowany od syberyjskiego huskiego, który jest przystosowany do rozwijania dużych prędkości. Malamut hodowany jest natomiast dla siły i wytrzymałości.

Alaskan malamute.

Umaszczenie

W umaszczeniu dominują odcienie szarości i biel, ale spotyka się także malamuty biało – czarne, rudo (czerwono) – białe lub jednolicie białe. W obrębie rasy spotyka się wiele rodzajów oznaczeń, które występują na pysku, czole, łapach czy karku. Czasem malamute porasta sierścią w kolorze tzw. agouti – mieszanka brązowych i czarnych włosów okrywowych.

Oczy

Oczy mają kształt migdałów i mogą mieć różne odcienie brązu, choć dosyć często widuje się osobniki niebieskookie lub z tzw. heterochromią (różnobarwność tęczówki).

Ogon

Mocno owlosiony ogon ma kształt spirali, jest trzymany nad grzbietem. W niskich temperaturach lub podczas zawiei śnieżnych pełni on funkcję szala – leżąc, pies owija nim nos.

Alaskan malamute.

Temperament

Do dzisiaj malamuty wykorzystywane są jako psy pociągowe, zaprzęgowe i biorące udział w takich sportach jak skijöring czy canicross. Większość przedstawicieli rasy spełnia się dzisiaj jednak jako psy domowe i wystawowe.

Przejawiają zachowania bliskie psom pierwotnym, posiadają zatem silną osobowość i potrzebę niezależności. Ponieważ mogą być głuche na polecania właściciela, a przy tym bardzo uparte, nie nadają się dla uległych, łagodnych osób. Jako potomkowie psów żyjących w najtrudniejszych warunkach środowiskowych Ziemi wykazują zachowania umożliwiające przetrwanie: niezależne myślenie i działanie oraz dużą zaradność.

Alaskan malamute.

Jak inne rasy nordyckie, alaskany mogą mieć silną potrzebę polowania i biegania za zdobyczą. Byłyby zatem w stanie gonić mniejsze zwierzęta, np. psy, koty, a nawet wiewiórki czy króliki. Nie każdy malamut przejawia jednak takie zachowania, niewykluczone nawet, że należą one do mniejszości. Prawdopodobnie dużą rolę odgrywa tu podejście właściciela, dzięki któremu pies wyzbędzie się podobnych nawyków.

Alaskan bardzo lubi ludzi, dlatego może okazać się wspaniałym, rodzinnym zwierzęciem z silnym instynktem stróża. Między meblami i licznymi domowymi przedmiotami porusza się sprawnie, dlatego, mimo swych rozmiarów, nie demoluje mieszkań pod warunkiem, że ma zapewnioną codzienną dawkę wysiłku fizycznego poza domem. Zimą cieszy się na widok śniegu, latem świetnie czuje się w wodzie, która schładza ciało.

Alaskan malamute

Kondycja zdrowotna

W obrębie rasy najczęściej występującym schorzeniem jest zaćma dziedziczna oraz bóle kostno – stawowe wynikające z dysplazji biodrowej. Nie wiadomo, dlaczego u malamutów dosyć często występują też ataki padaczkowe, zarówno u szczeniąt, jak i dorosłych. Alaskan może cierpieć również na wrodzone wady serca, zaburzenia pracy nerek i choroby skóry.

Alaskan malamute.

Szczegółowe dane i wymiary

Alaskan malamute

  • Wysokość w kłębie:
    • psy: od 63 cm
    • suki: od 58 cm
  • Waga:
    • psy: 38 – 56 kg
    • suki: ok. 34 kg
  • Długość życia: 10-16 lat
Alaskan malamute.

Alaskan malamute – ciekawostki

  • Badania DNA wykazały, że alaskan malamute to jedna z najstarszych ras – może liczyć sobie nawet 2000-3000 lat.
  • Alaskan malamute to oficjalna rasa Alaski.
  • Dorosły samiec może uciągnąć ładunek ważący 0,5-1 t. Zależne jest to jednak od budowy ciała i umiejętności danego psa.
Alaskan malamute.

Polecamy.


Baza Dinozaurów

3 komentarzy

  1. Jak często występują osobniki niebieskookie to ja jestem królową, to jest wada, alaskan malamute nie może mieć niebieskich oczu, na wystawie odrazu zostanie taki pies zdyskwalifikowany, zgodzę się z tym że występują osobniki z różnymi odcieniami brązu, rude często mają miodowe oczy, ale oczy niebieskie są niedopuszczalne, a z tymi chorobami to jest różnie, zależy od psa, ja mam 7- letnią suczkę, i miała tylko jedną operację, poważną, nie wiadomo czy rak ale na pewno nie groźne, stawy są w porządku, tak samo jak zęby, mi się wydaję że jak będzie już miała 11-12 lat, to będzie taka szalona babcia 😀

  2. Mój sąsiad ma psa tego rasy. Wielkie, piękne i łagodne stworzenie 😀 Wygląda trochę groźne, ale jest baardzo przyjaźnie nastawiony, na stróża by się nie nadawał 😉

  3. Kilka lat temu w zawodach na uciag, jeden z malamutow pociagnal wozek zaladowany bez mala 5 tonami ładunku. Zapewne istostne jest wyszkolenie i dystans, w zawodach jest to zaledwie 50 metrów.
    Jeśli „stróżowanie” miało by polegać na „pilnowaniu terenu” przed człowiekiem to napewno nie zrobi tego malamut. Zdecydowanie nie są to psy stróżujące.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button