DomowePsySsakiZwierzęta

Akita – słynny Hachiko

Rasy psów – Akita

W Japonii symbol lojalności i oddania, na świecie jedna z najbardziej intrygujących ras ze względu na kocie zachowania i magnetyzujący wygląd. Choć wydaje się zwierzęciem bardzo rodzinnym, wyrazista i silna osobowość Akity nie pozwala jej na bycie uległą z natury. Mimo, iż nierzadko wymaga utemperowania, bezgranicznie ufa swemu właścicielowi i zrobiłaby dla niego wszystko.

Klasyfikacja FCI

  • Grupa 5: Szpice i psy ras pierwotnych
  • Sekcja 5: Szpice azjatyckie i rasy pokrewne
  • Nie podlega próbom pracy
Akita.

Pochodzenie rasy

Zarówno w przekazach pisemnych, jak i słownych przodków Akity określa się mianem matagi (psy polujące na niedźwiedzie i jelenie), co równocześnie klasyfikuje ją jako jedną z najstarszych ras pierwotnych. Dzisiejsze Akity to krzyżówki psów żyjących w północnym regionie wyspy Honsiu w prefekturze Akita, od której pochodzi również nazwa rasy.

Większe osobniki z Europy i Azji zawdzięczają swe rozmiary genom angielskich mastyfów, dogów, bernardynów i tosa. Wierzono również, że połączenie azjatyckiej Akity z wymienionymi wcześniej rasami wpłynie na rozwój psów bojowych, biorących udział w walkach psów odbywających się na początku XX wieku w mieście Odate. W czasie II wojny światowej Akity krzyżowano też z owczarkami niemieckimi, aby uratować je przed odstrzeleniem pozamilitarnym.

W roku 1931 Akita została japońskim żywym pomnikiem przyrody. Niedługo potem burmistrz Odate przyczynił się do stworzenia hodowli oryginalnej rasy Akita jako naturalnego skarbu narodowego. Pierwszy wzorzec rasy powstał 3 lata później, natomiast w roku 1967, z okazji 50-lecia powstania Towarzystwa Ochrony Akita Inu, Muzeum Akita Inu postanowiło zbudować dom informacyjny, w którym zawarto również liczne dokumenty i zdjęcia psów.

Akita.

Charakterystyka

Wygląd

Jako szpic przejawia wiele cech zewnętrznych, dzięki którym jest odporny na zimno. Pies jest bardzo wysoki, na szczycie głowy widoczne są charakterystyczne, duże, sterczące, trójkątne uszy, a całe ciało pokryte jest grubą, „niedźwiedziowatą” sierścią. Oczy Akity są małe, ciemne, głęboko osadzone i nieco skośne. Łapy są dobrze wysklepione, mają koci kształt, zakręcony ogon nosi uniesiony ponad grzbietem, ale w czasie spoczynku znajduje się nisko.

Włos okrywowy jest prosty i szorstki w dotyku, natomiast podszerstek ma miękką i gęstą strukturę; najdłuższa sierść porasta zad i szczyt łopatek (kłąb). Umaszczenie z reguły płowe, czerwone, rudo-płowe z czarnymi końcówkami (in. sezamowe), pręgowane lub białe.

U wszystkich odmian kolorystycznych (poza białą) widoczne są urajiro – białe akcenty po bokach pyska, na policzkach, spodniej części żuchwy, szyi, piersi, tułowiu, ogonie oraz na wewnętrznej stronie nóg. W obrębie rasy wyróżnia się również dwa rodzaje futra: standardowej długości oraz długie, z czego ta druga odmiana jest uważana za wadę u psów wystawowych, ma jednak swoja nazwę – moku.

Akita.

Temperament

Wykazuje terytorialność, dlatego może być zdystansowany względem obcych. Przejawia również nieco kocie zachowania, np. po jedzeniu czyści pysk, może również być nietolerancyjny w stosunku do psów tej samej płci.

Ponieważ jest psem dużym i silnym, nie poleca się go osobom niedoświadczonym, a w niektórych krajach został umieszczony na liście ras psów niebezpiecznych. Być może stało się tak z powodu jego niezależnego, dominującego i silnego charakteru? Wiele dobrego zdziałać może jednak odpowiednia socjalizacja, dzięki której pies nie będzie reagował agresją na obcych, ale będzie chronił rodzinę w sytuacji zagrożenia.

Zazwyczaj jest posłuszny, powściągliwy i spokojny, powinien dobrze żyć z dziećmi, trzeba jednak pamiętać, że nie wszystkie psy są takie same.

Akita została wyhodowana do życia i pracy w grupie – w przeszłości mieszkała i pracowała samodzielnie lub w parach, co ma wpływ na charakter współczesnych przedstawicieli rasy. Żyjąc z psami innych ras próbuje przejąć dowodzenie, dlatego trzeba ostrożności w kontakcie z innym czworonogiem, zwłaszcza obcym.

Akicie nie można jednak odmówić inteligencji, odwagi, nieustraszoności, ale i roztropności. Ponieważ czasem może działać impulsywnie, potrzebuje pewnego i konsekwentnego właściciela. W innym przypadku Akita stanie się bardzo uparty, a nawet agresywny w stosunku do innych psów i zwierząt w ogóle.

Podobne artykuły
Akita.

Kondycja zdrowotna

W obrębie rasy występuje sporo chorób autoimmunologicznych, w tym: Zespół Vogta-Koyanagiego-Harady, anemia, zapalenie gruczołów łojowych, pęcherzyca, toczeń rumieniowaty układowy. Psy te cierpią również na choroby endokrynologiczne, w tym: chorobę Addisona, zespół Cushinga, cukrzycę insulinozależną, niedoczynność tarczycy. Ponadto, spotyka się skręt żołądka, małoocze, jaskrę, progresywny zanik siatkówki, dysplazję stawów biodrowych i łokciowych oraz chorobę von Willebranda. Akita jest także bardzo wrażliwa na szczepionki, leki, środki owadobójcze/przeciwpasożytnicze oraz środki znieczulające i uspokajające.

Jako pies pracujący

Przodkowie współczesnych przedstawicieli rasy byli wykorzystywani do polowań na niedźwiedzie, dziki i jelenie aż do roku 1957. Zadaniem psa było wyprowadzanie niedźwiedzia i trzymanie go na dystans do momentu przybycia myśliwego, który go zabijał. Dzisiaj Akita świetnie sprawdza się jako pies do towarzystwa, pies terapeutyczny oraz rywalizujący w wielu sportach: wystawach psów rasowych, pokazach posłuszeństwa, agility, przeciągania ciężarów, pokazach myśliwskich, Schutzhund, itp.

Akita.

Historia o Hachiko (Hachikō)

Hachiko to imię psa rasy Akita, jednego z najbardziej szanowanych zwierząt wszech czasów, który przyczynił się do wkroczenia rasy na wystawy.

Hachiko urodził się w 1923 r., a jego właścicielem był tokijski profesor Hidesaburō Ueno. Profesor mieszkał niedaleko dworca kolejowego Shibuya, na przedmieściach miasta, dlatego do pracy dojeżdżał codziennie pociągiem. Hachiko codziennie towarzyszył swemu panu w drodze na stację i ze stacji, ale 25 maja 1925 r. 18-miesięczny wówczas Hachiko czekał na swojego pana dłużej niż zwykle. Okazało się, że w pracy profesor doznał wylewu krwi do mózgu i zmarł.

Mimo to Hachiko nadal czekał na powrót właściciela. Codziennie, przez kolejnych 9 lat przychodził na stację kolejową w nadziei, że Ueno przyjedzie. Pozwolił krewnym profesora dbać o siebie, ale zawsze pojawiał się na dworcu.

Ludzie zobaczyli w Hachiko coś wyjątkowego, zyskał również ogromną sławę, dzięki której w roku 1934, niedługo przed śmiercią, postawiono mu pomnik z brązu na wspomnianym dworcu. W czasie wojny posąg przetopiono na amunicję, ale tuż po jej zakończeniu zlecono wykonanie nowego.

Każdego roku 8 kwietnia (od 1936 r.) Japończycy oddają cześć Hachiko podczas uroczystej ceremonii na dworcu kolejowym Shibuya w Tokio, a legendarna wierność psa stała się narodowym symbolem lojalności, szczególnie dla osoby i instytucji cesarza.

Ekranizacja historii Hachiko

W 2009 roku historia Hachiko doczekała się ekranizacji w filmie zatytułowanym „Mój przyjaciel Hachiko” (oryg. „Hachi: A Dog’s Tale”) z Richardem Gere w roli głównej.

Akita.

Szczegółowe dane i wymiary

Akita

  • Wysokość w kłębie:
    • psy: ok. 66 – 71 cm
    • suki: ok. 61 – 66 cm
  • Masa:
    • psy: 35 – 45 kg
    • suki: 25 – 35 kg
  • Długość życia: 10 – 13 lat
Akita.

Akita – ciekawostki

  • Akita Inu oznacza tyle, co „pies Akita” (inu – pies).
  • Odmiana długowłosa ma bardziej miękką sierść i przyjemniejszy temperament. Uważa się, że gen odpowiedzialny za długą sierść pochodzi od wymarłej rasy Karafuto-Ken.
  • Do dzisiaj trwa debata co do tego, czy Akita amerykańska to odmiana rasy azjatyckiej czy też oddzielna rasa. Do tej pory tylko AKC (Amercian Kennel Club) i CDC. (Canadian Kennel Club) uważają Akitę amerykańską i japońską za dwie odmiany tej samej rasy, dzięki czemu można je ze sobą krzyżować. Stowarzyszenia takie jak FCI, Kennel Club, ANKC (Australian National Kennel Council), New Zealand Kennel Club i Japan Kennel Club klasyfikują obie Akity jako oddzielne rasy.
Akita.

Polecamy


Baza Dinozaurów

5 komentarzy

    1. Eh,by być szczerym to ja nie wiem co ci japończycy tak na prawdę mają z tymi piesełami,do prawdy, w sumie to obie rasy wyglądają tak samo,myślę że trzeba jednak stworzyć łączącą je grupę zwaną piesełami,piesełami japońskimi,akitowatymi lub shibanowatymi 🙂 .

      1. Tak naprawdę jest trochę ras i wiele zwierząt, które trudno od siebie odróżnić. Co gorsza u wielu zwierząt nie wiadomo, czy to samiec, czy samica – przykłady choćby żółwi olbrzymich. Kiedyś do jednego z ogrodów zoologicznych trafił z prywatnej hodowli tygrys, ponieważ był duży, więc przyjęto założenie, że był to tygrys syberyjski, ale pewności nie było. Nawet fachowcy nie potrafią pewnych zwierząt odróżnić. O ptakach to już lepiej nie wspominać – jak np. odróżnić czarnowrona od kruka? Fachowiec ci powie, że to przecież banalne, bo czarnowron ma bardziej prostokątny ogon niż kruk 😉 A Japończycy mają rzeczywiście te rasy podobne, chociaż artykuł o shiba inu tu też widziałem, że jest.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button